9 دی روز بزرگداشت وحدت ملی براساس تولی و تبری است 
گروه سیاسی: رئیس مجلس خبرگان رهبری در بیانیه‌ای به مناسبت روز 9 دی تصریح کرد: 9 دی روز وحدت و هم‌گرایی ملت است؛ بزرگداشت روز 9 دی بزرگداشت روز وحدت ملی و انسجام اسلامی براساس آموزه دینی «تولی و تبری» است.

به گزارش خبرگزاری قرآنی ایران (ایکنا) به نقل از روابط عمومی مجلس خبرگان رهبری، در پیام آیت‌الله مهدوی‌کنی، رئیس مجلس خبرگان رهبری به مناسبت فرارسیدن سالروز حماسه 9 دی، خطاب به مردم آگاه و غیور ایران آمده است:

یوم‌الله 9 دی ماه در سال 1388 روزی ماندگار در صفحات تاریخ زرین انقلاب اسلامی است. بدون شک این روز بزرگ یک نقطه عطفی است که عظمت ملت ایران را بیش از پیش در نگاه جهانیان برجسته‌تر می‌نمایاند.

عمل به هنگام و تشخیص به موقع و تجلی ایمان دینی در دفاع از اسلام و انقلاب و رهبری مهم‌ترین ویژی 9 دی ماه است این ویژگی به حدی بزرگ بود که از نگاه رسانه‌های دوست و دشمن پنهان نماند.

اینجانب ضمن تبریک به بصیرت الهی ملت مسلمان ایران و بزرگداشت یوم الله 9 دی نکاتی را در زیر یادآور می شوم:

1- حوادث تلخی در سال 88 به مناسبت دهمین دوره رقابت‌های ریاست جمهوری به وقوع پیوست، عده‌ای با عبور از خطوط قرمز نظام به ملت و رهبری مظلوم انقلاب بی‌مهری کردند و متاسفانه با دشمنان قسم خورده نظام هم‌صدا شدند. این‌ها کید و مکر شیطان بزرگ را نادیده گرفتند و در زمین دشمن بازی خطرناکی را علیه امنیت و مصالح ملی آغاز کردند که هنوز آن را خاتمه نداده‌اند.

اینجانب از باب خیرخواهی به آن‌ها می‌گویم تا فرصت باقی است به دامن ملت برگردند و روز 9 دی را روز بازگشت به مردم و انقلاب بدانند.

2- از همان ابتدای فتنه سال 88 معلوم بود که ولایت فقیه و موجودیت انقلاب اسلامی هدف اصلی دشمنان قرار گرفته است همین مهم کافی بود که برخی می‌فهمیدند موضوع جنگ نرم دشمن علیه نظام جدی است و از همراهی با نامحرمان انقلاب پرهیز می‌کردند، اما علی‌رغم هشدارهای مقام معظم رهبری عده‌ای با ژنرال‌ها و افسران جنگ نرم دشمن همراهی کردند و از سوی مردم لقب ساکتین و مردودین را گرفتند. مردم قصور آنان را فراموش نکرده‌اند به همین دلیل در راهپیمایی عظیم 9 دی تبری خود را از آنان اعلام کردند.

3- انصاف، عدالت و نیز صبوری رهبری معظم انقلاب در برخورد با کسانی که متأسفانه تا مرز «بغی» پیش رفتند پرده‌ای از مهارت و هنر مدیریت بحران توسط ایشان را نشان داد. غلبه صدق بر دروغ و تدبیر بر مکر را از عنایات خداوند بزرگ و توجهات حضرت ولی عصر(عج) می‌دانیم خداوند را به خاطر خنثی شدن توطئه‌های دشمنی که با حضور میلیونی مردم در 9 دی تجلی یافت شاکریم.

4- یوم الله 9 دی روز درخشش حضور جوانان و نوجوانانی بود که به نمایندگی از نسل سوم انقلاب در میادین و خیابان‌ها حضور یافتند و صیانت از انقلاب و اسلام را از نسل پیشین تحویل گرفتند. این حضور بی‌نظیر دشمن را برای ضربه به انقلاب ناامید کرد. امروز نسل سوم انقلاب در جای جای صحنه‌های سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و ... حضور دارد و مؤمنانه‌تر از نسل اول و دوم در راه تداوم انقلاب گام برمی‌دارد.

حرف اصلی ملت ایران در روز 9 دی از زبان جوانان پاک‌باخته و شجاع این مرز و بوم اعلام شد. حرف این بود که تا جان داریم پای اسلام، انقلاب، امام و رهبری ایستاده‌ایم و شرارت دشمن را به هر شکلی که باشد – چه سخت و چه نرم- دفع خواهیم کرد.

5- روز 9 دی روز وحدت و هم‌گرایی ملت است روز 9 دی روز هم‌صدایی ملت با رهبری معظم انقلاب اسلامی مبنی بر جذب حداکثری و دفع حداقلی است، لذا بزرگداشت روز 9 دی بزرگداشت روز وحدت ملی و انسجام اسلامی براساس آموزه دینی «تولی و تبری» است.

روز 9 دی هم‌افزایی یاران انقلاب است. روز 9 دی روزی است که همگان به این درک، فهم و حقیقت عظیم رسیدند، اگر پشتیبان ولایت فقیه باشند مملکت به دامن دیکتاتوری و استعمار خارجی نمی‌افتد.

6- مجلس خبرگان رهبری با تأسی به ملت بزرگ ایران در صیانت از جایگاه ولایت فقیه با بهره‌گیری از پیام مردم آگاه و بصیر ایران در روز قیام 9 دی اعلام می‌دارد، فقهای بزرگ و علمای بصیر خبرگان رهبری همان مسیری را می‌روند که ملت در 15 خرداد 42، 22 بهمن 57 و نیز 9 دی 88 با امدادهای الهی رفتند.

این مسیر یک مسیر الهی و مقدس است که در گذشته انبیاء و اولیاء الهی در عمل به اوامر و نواهی خداوند طی کردند و ما در پیمودن آن لحظه‌ای تردید نداریم.
 

ولادت حضرت عیسی ع

مریم مادری پاک
اضطرابی عجیب درونش را فرا گرفته بود؛ امّا گامهایش را محکم و استوار برمی داشت، کودکی را که در آغوش داشت به نزد قومش آورد. گفتند: ای مریم، کار بسیار عجیب و بدی انجام دادی! ای خواهر هارون! نه پدرت مرد بدی بود و نه مادرت زن بدکاره ای! «مریم» که روزه سکوت داشت به کودکش اشاره کرد؛ یعنی از او بپرسید.

گفتند: چگونه با کودکی که در گاهواره است سخن بگوییم؟! ناگهان کودک زبان به سخن گشود و گفت: «من بنده خدایم، او کتاب (آسمانی) به من عطا کرده و مرا پیامبر قرار داده است و مرا هرجا که باشم موجودی پر برکت خواسته و تا زمانی که زنده ام، مرا به نماز و زکات امر فرموده است. سلام خدا بر من، در آن روز که متولد شدم و در آن روز که می میرم و آن روز که زنده برانگیخته خواهم شد».

مسیح
کلمه «مسیح» که به معنای نجات دهنده است، به زبان یونانی به «کریستوس» ترجمه شده. پیروان عیسی را مسیحی و به زبان های اروپایی «کریستیان» گویند. عیسی(ع) که از پیامبران الوالعزم و صاحب کتاب انجیل است، در «بیت اللحم» در جنوب اورشلیم، از مادری پاک به نام مریم زاده شد.

مسیح پیامبری الوالعزم
رسالت همه پیامران جهانی و عمومی نبوده است. بسیاری از پیامبران تنها برای گروه یا قوم خاصی برانگیخته شده اند. در میان انبیا تنها پنج پیامبر صاحب شریعت، کتاب آسمانی و احکام اجتماعی بوده اند. این پنج تن عبارتند از نوح(ع)، ابراهیم(ع)، موسی(ع)، عیسی(ع) و پیامبر عظیم الشأن اسلام. اینان همان کسانی هستند که در قرآن به نام «الوالعزم» نامیده شده و رسالتی جهانی داشته اند. دعوت آنان به گروه خاصی محدود نمی شده است و دعوتی عام و رسالتی فراگیر و جهانی داشته اند.

مسیح انسان است.
همه پیامبر الهی از جنس بشر بوده، درمیان مردمان می زیسته اند. همانند آنان غذا می خوردند، می آشامیدند و همانند دیگران می خفتند. این سنت پایدار الهی است که پیوسته از میان انسان ها، کسی به رسالت برانگیخته شود. مسیح نیز پیامبری والا با معجزات و کراماتی بی نظیر، امّا انسانی همانند همه انسان هاست.

ولادتی چون آدم
گروهی از مسیحیان به شهر مدینه آمدند و به حضور پیامبر رسیدند. آنان در گفتگو با پیامبر(ص) ولادت بدون پدر حضرت عیسی(ع) را نشانه الوهیت او عنوان می کردند. در این هنگام آیه نازل شد و جواب آنان را این چنین بیان نمود: «ولادت و خلقت حضرت عیسی ابن مریم(ع) همانند خلقت حضرت آدم(ع) [و بلکه خلقت آدم مهم تر و والاتر] است»؛ یعنی اگر دلیل الوهیت ولادت بدون پدر باشد، پس درباره حضرت آدم که خلقت وی بدون پدر و مادر بوده نیز باید قائل به الوهیت شویم و حال آنکه کسی چنین نگفته است.

نام حضرت مسیح در قرآن
در قرآن نام 25 نفر از پیامبران آمده است. از میان اینان، پیامبر اسلام(ص) با بیشترین اشاره و با قرینه های بسیار مورد خطاب واقع شده است؛ اگر چه نام حضرت موسی بیش از همه انبیا برده شده است.

در قرآن، نام حضرت مسیح بیست و سه مرتبه با اسم «عیسی»، یازده بار با نام «مسیح» و دو مرتبه با وصف «ابن مریم» آمده است.

کثرت استعمال نام این انبیا به سبب وقایع مهمی است که در زمان آنان رخ داده و می باید مورد عبرت مسلمانان قرار گیرد.

ایمان به همه پیامبران
در قرآن کریم آمده است که خداوند متعال از همه انبیا میثاق گرفت که انبیای دیگر را تایید کنند و به پیامبر قبلی ایمان داشته باشند. مؤمنان نیز باید به انبیای گذشته و اوامری که بر آنان وحی شده ایمان داشته باشند. اعتقاد به نبوت حضرت مسیح(ع) و ارتباط او با منشأ وحی از اعتقادات راسخ ما مسلمانان است.

پیام همه پیامبران
همه پیامبران معبود را خدای یگانه، غیر محسوس، نامتناهی و برتر از اندیشه های بشری معرفی می کرده اند و آدمی را به انتخاب کمال مطلوبی که درواقع همان خدا و مبدأ کمال، فضیلت و سرچشمه همه اصول و ارزش های عالی است، فرا می خواندند.

تثلیث در قرآن
اسلام عقیده «تثلیث» (پدر، پسر و روح القدس) را نمی پذیرد و آن را مخالف روح توحید می داند. در قرآن و انجیل، حضرت عیسی پیامبر خدا معرفی شده، نه خدا یا فرزند خدا.

همچنین آفرینش غیر طبیعی عیسی نشانه خداست. در قرآن مجید به این عقیده مسیحیان اعتراض شده و آمده است: «عیسی خود را بنده خدا می داند؛ چرا شما او را فرزند خدا می شناسید؟».

انجیل
«انجیل» کلمه ای یونانی به معنای بشارت و جمع آن به زبان عربی «اناجیل» است. زندگی نامه عیسی مسیح و بیانات اخلاقی ایشان در اناجیل آمده است که مجموعه آنها را «عهد جدید» می گویند. از این انجیل ها، چهار انجیل «متی»، «مرقس»، «لوقا» و «یوحنا» در پیش همه مسیحیان جهان معتبر است و انجیل های دیگری را که شمار آنها از 114 انجیل فراتر می رود، کلیسا خارج از کتب آسمانی دانسته است.

انجیل «برنابا»
یکی از ناجیل غیر رسمی کلیسا، انجیل مربوط به قدیس «یوسف برنابا» است. وی از رسولان و حواریون بزرگ مسیح بودو انجیل وی حلقه گمشده مسیحیت و اسلام است. اخبار قرآن مجید درباره حضرت مسیح و داستان های آن، موافقت زیادی با این انجیل دارد.

در انجیل برنابا چنین آمده: «آدم همین که آفریده شد، جمله «لا اله الّا اللّه، محمد رسول اللّه» را دید که در فضا نوشته شده و روشنایی آن از آفتاب بیشتر است. از خدا خواست آنها را بر انگشتان او نقش کند و پروردگار نیز «توحید» را بر شست راست او و «نبوت» را بر شست چپ او نگاشت».

بشارت مسیح به نبوت حضرت محمّد(ص)
پیامبران الهی اهدافی مشترک دارند و پیام الهی را به مردمان زمانه خود ابلاغ می کنند و بعد از خویش، نویدبخش پیامبری هستند که بعد از آنان راه توحید را پرچمداری می کند. این داستان از حضرت آدم آغاز و به پیامبر خاتم(ص) ختم شد. در سوره «صف» آیه شش آمده است: «به یاد آورید هنگامی را که عیسی بن مریم گفت: ای بنی اسرائیل من فرستاده خدا به سوی شما هستم؛ و کتاب تورات را که قبل از من فرستاده شده تصدیق می کنم و به رسولی که بعد از من می آید و نام او احمد است، بشارت دهنده هستم».

بشارت به حضرت محمّد(ص) در انجیل
در قرآن مجید در سوره «اعراف» آیه 157 آمده است: نام پیامبر امّی را یهودیان و مسیحیان در تورات و انجیل نوشته می یابند. از این آیه روشن می شود که در عصر پیامبر، نام آن حضرت در تورات و انجیل بوده والاّ یهودیان و مسیحیانِ بسیاری که در اطراف مدینه و مکّه بودند، کتاب خود را آورده و می گفتند: اسم خود را به ما نشان بده و اگر پیامبر از چنین کاری عاجز می ماند، موضوع را آن افراد نشر می دادند. همچنین بسیاری از آنان بر وجود نام حضرت در کتب خویش اعتراف داشتند. در تورات و انجیل کنونی نیز هنوز اشارات روشنی بر ظهور آن گرامی می یابیم.

عقیده به موعود آخرالزمان در مسیحیت
عقیده به مهدی و مصلح بزرگ جهانی از حوزه اعتقادات مسلمین فراتر رفته، در ادیان دیگر چون دین زرتشت، ادیان هندی، یهود و مسیحیت، به عنوان اصل مسلم و قطعی مطرح است. مسیح نیز چون انبیای گذشته به پیروانش، آمدن مصلح غیبی و تشکیل دهنده حکومت واحد جهانی را بشارت داده و به مظلومان و ستمدیدگان از سپری شدن فصل چپاولگران و ستم پیشگان و فرا رسیدن فصل شکوفایی عدالت و برپایی قانون مقدس الهی در سراسر گیتی نوید داده است. شور و التهاب انتظار موعود آخرالزمان در تاریخ پرفراز و نشیب مسیحیت موج می زند.

فرقه های مسیحیت
مسیحیت به سه فرقه بزرگ «کاتولیک»، «اُرتدکس» و «پروتستان» تقسیم شده است. مهم ترین فرقه مسیحی فرقه کاتولیک است که امروزه مهم ترین و بزرگ ترین مذهب مسیحی جهان و «پاپ» پیشوای مذهبی آنان است. کاتولیک ها خود را نماینده حقیقی کلیسای مسیح می دانند. مراسم مذهبی آنان عبارت از تعمید، قربانی، توبه، اعتراف، تناول، ازدواج و مسح بیماران در حال مرگ است، کاتولیک ها خطبه، ادعیه و نماز را به زبان لاتینی می خوانند.

تواضع مسیح
عیسی(ع) به حواریون گفت: «من خواهش و حاجتی دارم؛ اگر قول می دهید آن را برآورید، بگویم». حواریون گفتند: «هرچه امر کنی اطاعت می کنیم.». عیسی از جا حرکت کرد و پاهای یکایک آنها را شست. حواریون در خود احساس ناراحتی می کردند، ولی چون قول داده بودند خواهش عیسی را بپذیرند، تسلیم شدند و عیسی پای همه را شست. همین که کار به انجام رسید. حواریون گفتند: «تو معلم ما هستی؛ شایسته این بود که ما پای تو را می شستیم، نه تو پای ما را».

عیسی فرمود: «این کار را کردم برای اینکه به شما بفهمانم که از همه مردم سزاوارتر به اینکه خدمت مردم را بر عهده بگیرد، عالم است. این کار را کردم تا تواضع کرده باشم».

حق الناس
حضرت عیسی(ع) از قبرستانی می گذشت، صاحب قبری را صدا زد و به امر خدا او را زنده کرد. حضرت عیسی(ع) از او پرسید: تو کیستی؟ گفت: من بارکش بودم. روزی پشته هیزمی حمل می کردم. از آن هیزم خلال چوبی جدا کرده، با آن، دندانم را پاک کردم. یا عیسی، از هنگامی که مرده ام به سبب آن خلال چوب مرا مؤاخذه می نمایند که چرا به مال مردم بی اجازه دست درازی کردی.

عروج عیسی
«مسیح نه کشته و نه بر دار آویخته شد؛ بلکه خداوند او را به سوی خود بالا برد، امّا امر به آنان مشتبه گشت.»

معاد از دیدگاه مسیح
عیسی مسیح(ع) نه تنها در تعالیم الهی خود به مسئله معاد و رستاخیز اشاره کرده است، بلکه در عمل با احیای مردگان سیمایی روشن از رستاخیز را برای پیروان خود به تصویر کشیده است.

در اناجیل نیز سخن از قیامت و چگونگی آن بسیار است. در انجیل متی باب 125 بنا بر روایت انصار آمده است: «وقتی که ستم و فساد و کفر بر روی زمین گسترش یافت، آنگاه عیسی بن مریم باز خواهد گشت تا با فساد و تباهی نبرد نهایی کند و پس از آن قیامت فرا خواهد رسید که پایان جهان است. آنگاه نیکوکاران پس از عبور از پل صراط به بهشت در ملکوت اعلی خواهند رفت و ستمکاران در قعر جهنم جای خواهند یافت».
 

  بسمه تعالی

  فعالیت های قرآنی  مدارس قرآنی ومهد  های آموزشی منطقه رامشه 

احتراما در روز های سه شنبه وچها رشنبه  توسط کارشناس نماز وقرآن ومدیر دارالقرآن از کلاسهای آموزشی قرآن ومهد های وابسته  دارالقرآن در منطقه رامشه بازید بعمل آمد  که بحمداله  پیشرفت  دانش آموزان در زمینه فراگیری قران ونماز   خیلی خوب بوده  که جا دارد از مربیان ومدیران فعال مدارس تقدیر وتشکر نماییم واز خداوند طول عمر باعزت  وسلامتی طلب کنیم                                                      کلاس قرآنی مدرسه قرآنی شهید حسینی

کلاس قرآن مدرسه قرآنی فجر رامشه

کلاس آموزش مهد

نمایشگاه ماه محرم  آموز شگاه ام البنین کمال آباد

                                                                    بسمه تعالی

 احترا ما با فرارسیدن شهادت حضرت امام جعفر صادق ع ، مرکز دارالقرآن الکریم  با برگزاری زیارت عاشورا  ودعوت از قران آموزان پایگاه دخترانه محدثه  ومداحی اهل بیت ع  واجرای فریضه الهی  نماز جماعت توسط قرآن آموزان  بیاد این امام عزیز وبزرگوار عزاداری برپا شد ودر پایان  از قرآن آموزان  پذیرایی شد

                                                                            ادامه مطلب...

واقعه کربلا یکی از نام‌هایی است که اشاره به نبردی دارد که در روز دهم محرم سال 61 هجری قمری بین سپاه حسین ابن علی و سپاه یزید ابن معاویه اتفاق افتاد.

1 بنی هاشم
1.1 فرزندان علی بن ابیطالب
1.2 فرزندان حسن بن علی
1.3 فرزندان حسین بن علی
2 فرزندان عبدالله بن جعفر و زینب بنت علی
2.1 فرزندان عقیل ابن ابیطالب
3 یاران حسین بن علی
4 جستارهای وابسته
 بنی هاشم [ویرایش]فرزندان علی بن ابیطالب
حسین بن علی
عباس بن علی (ابوالفضل)
جعفربن علی
عبدالله بن علی
عثمان بن علی
عمر بن علی
فرزندان حسن بن علی [ویرایش]ابوبکر بن الحسن
بشر بن الحسن
عبدالله بن الحسن
قاسم بن الحسن
عمر بن حسن

فرزندان حسین بن علی [ویرایش]علی بن الحسین الاکبر
علی بن الحسین الاصغر
فرزندان عبدالله بن جعفر و زینب بنت علی [ویرایش]عون بن عبدالله بن جعفر
محمدبن عبدالله بن جعفر
فرزندان عقیل ابن ابیطالب [ویرایش]مسلم بن عقیل (محل قتل در کوفه)
عبدالرحمان بن عقیل
عبدالله الاکبر بن عقیل
عبدالله بن مسلم بن عقیل
عون بن مسلم بن عقیل
محمد بن مسلم بن عقیل
جعفر بن عقیل
جعفربن محمد بن عقیل
احمد بن محمد بن الهاشمی
یاران حسین بن علی [ویرایش]ابراهیم بن الحضین الاسدی
ابوالحتوف بن الحارث الانصاری
ابو عامر النهشی
اسلم الترکی مولی امام (خدمتگذار امام)
ادهم بن امیه العبدی
امیه سعد الطاعی
انس بن الحارث الکاهلی
انیس بن معقل الاصبحی
بریربن خضیرالهمدانی
بشر بن عبدالله الحضرمی
بکربن حی التیمی
جابر بن الحجاج التیمی
حبله بن الشیبانی
جناده بن الحارث الهمدانی
جناده بن کعب الانصاری
جندب بن حجیر الخولانی
جون مولی ابی ذر(خدمتگذار ابوذر غفاری)
جوین بن مالک التیمی
حارث بن امری القیس کندی الکندی
الحارث بن بنهان
الحباب بن الحارث
الحباب بن عامر الشعبی
حبشی بن قیس النهمی
حبیب بن مظاهر(یا مظهر)
الحجاج بن بدر السعدی
حجاج بن مسروق جعفی
حر بن یزید ریاحی
حلاس بن عمرو راسبی
حنظله بن اسعد شامی
حنظله بن عمرو شیبانی
رافع مولی مسلم الازدی
زاهر بن عمرو الکندی
زهیر بن بشر الخثعمی
زهیر بن سلیم الازدی
زهیر بن القین البجلی
زیاد بن عریب الصادی
سالم مولی بنی المدینه الکلبی
سالم مولی عامر العبدی
سعد بن الحارث الانصاری
سعد، مولی علی بن ابی طالب
-سعد مولی عمرو بن خالد
سعید بن عبدالله حنفی
سلمان بن مظارب الجبلی
سلیمان مولی الحسین
سوار بن منعم النعمی
سوید بن عمرو بن ابی المطاع
سیف بن الحارث الجابری
شوذب مولی بنی شاکر
الضرغامه بن مالک
عائذ بن مجمع العائذی
عابس بن ابی شبیب الشاکری
عابر بن حساس بن شریح
عامر بن مسلم العبدی
عباد بن المهاجر الجهنی
عبدالاعلی بن یزید الکلبی
عبدالرحمن الارحبی
عبدالرحمن بن عبد ربه الانصاری
عبدالرحمن بن عروه الغفاری
عبدالرحمن بن مسعود التیمی
عبدالله بن ابی بکر
عبدالله بن بشر الخثمی
عبدالله بن عروه الغفاری
عبدالله بن عمیر بن حباب الکلبی
عبدالله بن یزید الکلبی
عبدالله بن یزید الکلبی
عقبه بن سمعان
عقبه بن الصلت الجهنی
عماره بن صلخب الازدی
عمران بن کعب بن حارثه الاشجی
عمار بن حسان الطائی
عمار بن السلامه الدالانی
عمرو بن خالد عبدالله الجندعی
-عمرو بن خالد الازدی
عمرو بن خالد الصیداوی
عمرو بن قرظه الانصاری
عمرو بن مطاع الجفی
عمرو بن جناده الانصاری
عمرو بن ضبیعه الضعبی
عمرو بن کعب، ابو ثمامه الصائدی
قارب مولی حسین
قاسط بن زهیر التغلبی
القاسم بن حبیب الازدی
کردوس لتغلبی
کنانه بن عتیق التغلبی
مالک بن دودان
مالک بن عبدالله بن سریع الجابری
مجمع الجهنی
مجمع بن عبدالله العائذی
محمد بن البشیر الحضرمی
مسعود بن الحجاج التیمی
مسلم بن عوسجه الاسدی
محمد بن کثیر الازدی
مقسط بن زهیر التغلبی (احتمالآ مقسط بن عبدالله بن زهیر)
منجح، مولی الحسین
الموقع بن ثمامه الاسدی
نافع بن هلال الجملی
نصر
النعمان بن عمرو الراسبی
نعیم بن عجلان الانصاری
واضح الرومی مولی الحارث السلمانی
وهب بن حباب الکلبی
یزید بن ثبیط العبدی
یزید بن زیاد بن مهاصر الکندی
یزید بن مغفل الجعف
اگر افراد بنی هاشم را به این عدد بیافزاییم، شمار کشته‌شدگان کربلا به 136 نفر خواهد رسید. و با ذکر نام قیس بن مسهر صیداوی، عبدالله بن بقطر و هانی پسر عروه که قبل از واقعه کربلا و در کوفه کشته شدند، شمار آنان از آغاز ماجرا تا پایان 139 نفر خواهد بود.

امام سجاد علیه السلام در ماجراى کربلا حضور داشتند اما به دلیل بیمارى و کسالتى که به اذن خدا بر ایشان عارض شده بود، به جنگ نرفته و وجود نازنین حضرت از خطرات در امان ماند و به عنوان یادگار و پیام آور عاشورا و اسارت اهل بیت علیهم السّلام از بند خطرات مصون ماندند. اما حضرت با همان حالت بیمار نیز از پا ننشستند و صداى استغاثه پدر بزرگوار خود را که شنیدند، سعى در شتافتن به یارى ایشان داشتند. در تاریخ آمده که حال حضرت به قدرى وخیم بود که حتى توانایى حمایل کردن شمشیر را هم نداشتند و حضرت زینب علیهاالسّلام مانع از رفتن ایشان به میدان جنگ شدند و به سان پروانه اى گرد شمع على بن حسین علیه السّلام مى گشتند و از جان ایشان محافظت مى کردند.

حضرت آن قدر از خوف خدا و تاءثر از شهادت پدر و برادران بزرگوارشان گریه نموده که به مقام یکى از ((بکائون ))(1) عالم رسیده بودند. به قدرى که سجاده حضرت خیس از اشک دُردانه ایشان مى شد. ایشان با این کار سعى در افشاء و اطلاع رسانى حرکت فجیع بنى امیه و یزید ملعون داشتند به طورى که هرگاه چشم حضرت به آب مى افتاد، گریه مى کردند. چنانچه امام صادق علیه السّلام ر مورد ایشان فرمودند: ((على بن حسین بیست سال گریه کرد به طورى که هرگاه در جلوى آن حضرت غذایى گذاشته مى شد مى گریست ))(2) .
روزى یکى از خدمتکاران حضرت ، غذا براى ایشان فراهم کرد. حضرت مثل همیشه با مشاهده آب و غذا شروع به گریه نمودند. خدمتکار حضرت عرضه داشت : ((یا بن رسول الله ! آیا هنوز وقت پایان اندوه شما نشده است ؟)) حضرت فرمودند:
((واى بر تو! یعقوب دوازده فرزند داشت و وقتى یکى از آنها (یوسف ) را مدتى ندید آن قدر در فراق او گریست که بینایى چشمانش را از دست داد و این در حالى بود که او مى دانست فرزندش زنده است . من چطور گریه نکنم در حالى که هفده تن از اهل بیتم را در یک روز جلوى چشمان خودم سر بریدند))(3) .
و در فرمایشى دیگر گفتند:
(( کَیف لا اَبکِى وَ قَد مُنِعَ اَبِى مِن المَاءِ کَانَ مُطلَقَاً لِلسَّبَاعِ وَ الوُحُوشِ؛)) چطور گریه نکنم در حالى که پدرم را از آبى منع کردند که براى تمام درندگان و حیوانات وحشى آزاد بود؟))(4) .
از این نمونه ها در زندگى یادگار حضرت حسین علیه السّلام بسیار یافت مى شود که حتى بعضى اوقات ، موجبات پریشانى و نگرانى اطرافیان را فراهم مى ساخت . روزى خدمتکار حضرت به ایشان عرض کرد: ((به فدایت اى پسر رسول خدا! ترس این را دارم که عاقبت با استمرار گریه تلف شوید!)) حضرت در جوابش فرمود:
((در پیشگاه خداوند اندوه دارم و چیزى را مى دانم که تو نمى دانى . هرگاه جریان شهادت فرزندان فاطمه را به یاد مى آورم ، بغض به قدرى گلویم را مى فشارد که نزدیک است بگیرد)).
ایشان با فرا رسیدن ماه رمضان و تشنگى و گرسنگى بسیار از واقعه کربلا یاد کرده و مدام مى فرمودند: ((واکربلا! واکربلا!)) و مى گفتند: ((پسر رسول خدا کشته شد در حالى که تشنه بود)). این را مى گفتند و اشک مى ریختند تا جایى که لباس شان خیس مى شد (5).

سید جلیل مرحوم دکتر اسماعیل مجاب ( دندانساز ) عجایبى از ایام مجاورت در هندوستان که مشاهده کرده بود نقل مى کرد ، از آن جمله مى گفت : عده اى از بازرگانان هندو ( بت پرست ) به حضرت سیدالشهداء معتقد و علاقه مندند و براى برکت مالشان با آن حضرت شرکت مى کنند یعنى در سال مقدارى از سود خود را در راه آن حضرت صرف مى کنند ، بعضى از آنهاروز عاشورا به وسیله شیعیان ، شربت و پالوده و بستنى درست کرده و خود به حال عزا ایستاده و به عزاداران مى دهند و بعضى آن مبلغى که راجع به آن حضرت است به شیعیان مى دهند تا در مراکز عزادارى صرف نمایند .
یکى از آنان را عادت چنین بود که همراه سینه زنها حرکت مى کرد و با آنها به سینه مى زد چون مرد بنا به مرسوم مذهبى خودشان بدنش را با آتش سوزانیدند تا تمام بدنش خاکستر شد جز دست راست و قطعه اى از سینه اش که آتش آن دو عضو را نسوزانیده بود . بستگانش آن دو قطعه را آوردند نزد قبرستان شیعیان و گفتند این دو عضو راجع به حسین شماست ) ) .
جایى که آتش جهنم که طرف نسبت و قابل مقایسه با آتش دنیا نیست به وسیله حسین علیه السلام خاموش و برد و سلام مى گردد پس نسوزانیدن آتش ضعیف دنیوى به وسیله آن بزرگوار جاى تعجب نیست .
و جماعتى از ( ( هنود ) ) هر ساله شبهاى عاشورا در آتش مى روند و نمى سوزند و این مطلب مشهور و مسلم است