علل و اسباب غیبت !
1- حسدی که انسان نسبت به دیگری دارد - درصدد نشان دادن نقاط ضعف او برمی آید و می خواهد بدینوسیله او را در نظر مردم کوچک جلوه دهد .
2-غضب و ناراحتی گاهی موجب غیبت کردن است .
3-و گاهی با غیبت کردن نسبت به افراد می خواهد خود را مبری و خوب معرفی نماید.
4-گاهی برای لعب و گرم کردن مجلس و اینکه افراد جلسه ای را خوشحال نماید - غیبت می کند .
5-گاهی خلافی را که از افراد می بیند به عنوان تعجب و ناراحتی و به عنوان غضب نقل می کند در حالی که باید آن خلاف را به خود او بگوید نه اینکه در بین مردم نقل کند.
6- گاهی گرفتاری مخفی مردم را به عنوان رحمت و دوستی نقل می کند.
به هر حال باید توجه داشت که غیبت کردن افراد به آبروی مردم صدمه زدن و به هر اسم و داعیه ای که باشد از دیدگاه اسلام حرام است .
مضرات غیبت :
بد گوئی کردن پشت سر مردم - ضررهای فردی و اجتماعی فراوانی به همراه دارد.
از نظر فردی - بدگوئی -ستم به برادر مومن و مسلمان به شمار می رود .چه ستمی بالاتر از این است که انسان آبرو و حیثیت یک فرد را که با هیچ چیز قابل جبران نیست پایمال کند .
اما ضررهای اجتماعی بدگوئی - در یک قسمت با ضررهای دو صفت رذیله دیگر "بدبینی " و "عیبجوئی " مشترک است .
1- اجتماع آلوده به غیبت هرگز روی وحدت و یگانگی و صمیمیت و الفت را به خود نخواهد دید و یک اجتماع صحیح انسانی که سراسر عاطفه و محبت باشد -نخواهد بود.
2-تعاون و همکاری در هدفهای مقدس اجتماع بر اساس حس اعتماد به مردم استوار است - اجتماعی که عیوب مردم را فاش می سازد و پرده از روی افعال و اعمال آنها برمی دارد - حس اعتماد را که زائیده حسن ظن به مردم است نابود می سازد.
3-بدگوئی پشت سر مردم - آتش کینه و عداوت را دامن می زند زیرا شخصی که پشت سر او بدگوئی شده از اینکه راز وی فاش شده و آبروی او ریخته است سخت عصبانی می گردد و تصمیم به انتقام می گیرد.
4-پرده برداری از معاصی - گناهان پنهانی مردم - سبب می شود که آنها اعمال ننگینی را بی پروا انجام دهند زیرا ریختن آبرو و ترس از فانی شدن مانع از این است که فرد مرتکب گناه شود و اگر هم مرتکب گناهی شود بطور مخفیانه و با کمال ترس و ملاحظه به ارتکاب گناه دست می زند.- اگر ما بر اثر بد گوئی - پرده از روی اسرار برداریم و حیثیت و آبروی آنها را بریزیم دلیلی ندارد که دیگر آنها از مردم مخفی و ملاحظه کنند.
بسیاری از مردم از ترس زوال حیثیت و ریختن آبرو از یک سلسله جرائم خودداری می نمایند و اگر ما این مانع را که در حقیقت یک سرمایه معنوی برای شخص است از دست او بگیریم - دیگر مانعی برای اجتناب از معصیت و گناه نخواهد داشت .
علاوه بر این - فاش کردن راز مردم -نه تنها موجب جرات فاعل می گردد بلکه در شنوندگان ضعیف الایمان - نسبت به ارتکاب به گناه -ایجاد جرات می نماید و اینگونه غیبتها سرچشمه اشاعه فساد و فحشا خواهد بود .
امام صادق (ع ) فرمود :کسانی که در باره مسلمانی آنچه (را که ) با چشم خود دیده اند و یا با گوش خود شنیده اند -بگویند -آنان از کسانی هستند که خداوند در باره آنها می فرماید : کسانی که دوست دارند گناه در میان مسلمانان اشاعه پیدا کند - برای آنها عذاب دردناکی است . ( اصول کافی ج 2 ص 357)

امام باقر (علیه السلام):

من اغتیب عنده اءخوه المومن فنصره واءعانه نصره الله فى الدنیا والاخرة و من اغتیب عنده اءخوه المومن فلم ینصر (و لم یعنه ) ولم یدفع عنه وهو یقدر على نصرته وعونه الاخفضه الله فى الدنیا و الاخرة

کسى که در حضور او از برادر مومنش غیبت شود و او به یاریش برخیزد، خداوند در دنیا و آخرت او را یارى دهد و کسى که در حضور او از برادر مومنش غیبت شود و او - با آن که مى تواند یاریش کند - به یارى او برنخیزد و از وى دفاع نکند، خداوند او را در دنیا و آخرت پست گرداند.

غیبت متجاهر به فسق :
از مواردی که غیبت کردن ( حتی بدون وجود مصلحتی ) جایز است غیبت افراد متجاهر به فسق است ، زیرا با وجود تجاهر و علنی کردن فسق و گناه ، غیبت مصداق پیدا نمی کند .

امام صادق علیه السلام از پدر بزرگوارشان امام محمد باقر علیه السلام نقل می فرمایند که فرمود :
« ثلاثة لیس لهم حرمة ، صاحب هوی مبتدع و الامام الجائر و الفاسق المعلن بالفسق » . وسائل الشیعة ج12ص289
فرمودند : سه نفر هستند که احترام ندارند .
1 - هوی پرست بدعتگذار .
2 - سلطان ستمگر .
3 - کسی که آشکارا معصیت می کند ( متجاهر به فسق ) .

و نیز فرمودند :
« من القی جلباب الحیاء من وجهه فلا غیبة له » . بحارالانوار ج72ص233
کسی که نقاب حیا را از چهره بر افکند غیبت ندارد .

 خداوند به اندازه اعتمادمان با ما همراهی می‌کند

ما به اندازه معرفت و شناخت‌مان به هم تکیه می‌کنیم، اعتماد کنیم. اعتماد بستگی به مقدار معرفت ما به افراد دارد. به عنوان مثال، آیا چند میلیون تومان می‌توان پیش فلانی امانت گذاشت؟ بستگی به اعتماد دارد. چگونه و چقدر شما را می‌شناسم. برخی از ما آن‌چنان به هم اعتماد داریم که یک میلیون و 10 میلیون که هیچ، یک میلیارد هم هیچ، حتی ناموسمان را هم حاضریم امانت پیش‌اش بگذاریم، می‌دانیم نگه می‌دارد و حفظ می‌کند. گاهی از اوقات هم نه، تسبیحی را هم حاضر نیستیم به طرف بدهیم. برای اینکه می‌دانیم از بین می‌برد. تسبیح را هم باید با دعوا از او بگیریم. پس این نکته پیداست که در جامعه ما و در زندگی به اندازه‌ شناختی که به افراد پیدا می‌کنیم، با او ارتباط برقرار می کنیم، اگر مثبت ببینیم به او اعتماد می‌کنیم. امانت پیش او می‌گذاریم. اگر اعتمادی نبودف چیزی پیش کسی نمی‌گذاریم، برای این‌که اعتماد نیست.

سؤال این جاست:

شما به خداوند متعال چقدر اعتماد دارید؟

بعضی از ما هیچ. می‌گوید خدا در آسمان هفتم است. گفته نمی شود؟ ته دل آدمی چیست؟ همین‌جوری نیست؟ به دکتر اعتماد بیشتری داریم تا خدا. گاهی وقت‌ها فقط بالای درب می‌نویسیم هوالشافی(خدا شفا می‌دهد). حتی من دیدم برخی که گناه می‌کنند اگر گفتی خدا می‌بخشد می‌گوید از کجا؟ نمی‌تواند به خداوند اعتماد کند. و این نکته‌ای است که یک طرفه نیست.

اَنَا عِندَ ظَنِّ عَبدِیَ المُؤمِنَ
من نزد گمان بنده خودم هستم. چه جوری به من نگاه می‌کند، من همان جور نگاه می‌کنم. هر جور خدا را ببینی همان‌طور عمل می‌کند. در آیات فراوانی در قرآن آمده که توکل کن، کار را شروع کن، درست عمل کن و تکیه کن به خدا.

وَ مَن یَتَوَکَّل عَلَی اللهِ فَهُوَ حَسبُهُ
کسی که به درستی عمل نماید و تکیه کند به خدا، خدا برای او کافی است.

 به خداتکیه کند

طوری نیست که اگر گناهی هم کرد، باز هم به خودش اعتماد کند، بگو باز هم خود خدا، از همه بهتر است. اگر در ارتباط با او خطا هم کردی، بگو ممکن است دیگران نامردی کنند، آبروی مرا ببرند، امّا او آبروی مرا نمی‌برد. این کی فهمیده می شود؟ وقتی که بیشتر با آن درگیر شویم. یعنی برویم دنبالش، که معرفت بیشتری پیدا کنیم. نگاه کنید ببینید خدای متعال چند بار تا حالا رسوایتان کرده، آن جاهائی که رسوا شدید، او رسوایتان کرده؟ یا خودتان خود را به رسوائی کشیدید. یا دوستانتان رسوایتان کردند؟ در حدیث معراج که از احادیث قدسی است خداوند به پیامبرش(صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: به عزّت و جلالم و مرتبه‌ام سوگند، نشد کسی به غیرِ من تکیه کند، مگر اینکه به دست‌ همان او را به زمین بزنم.

چون فهم این مطلب سخت است. توقع هم ندارم راحت گرفته شود. دقّت کنید متوجه می‌شوید.
روایت است که معصوم علیه السلام فرمودند:

 اِتَّقِ شَرَّ مَن اَحسَنتَ اِلَیهِ "بترسید از شرّ کسی‌که به او نیکی کرده‌ای"

من بیشتر به چه کسی نیکی می‌کنم؟ زنم، بچه‌‌ام، دوستان صمیمی‌ام. به چه کسی رأی می‌دهم به هم حزبی‌هایم. چرا؟ توضیح آن یک مقداری سخت است. از همین زن و بچه‌ات و هم حزبی‌هایت زمین می‌خوری. این زمین خوردن کی است؟ چه وقتی است؟ چگونه است؟ چرا؟

ادامه مطلب...

خصلتهایی که بی شک انسان را بهشتی می کند

امام علی(ع) در خطبه هشتاد و دوم نهج البلاغه می فرمایند: «چگونه توصیف کنم سر منزلى را که ابتداى آن سختى و مشقت است و پایان آن فنا و نیستى، در حلال آن حساب است و در حرامش عقاب، ثروتمندش فریب مى‏ خورد و فقیر و گدایش محزون مى‏ گردد. چه بسیار کسانى که به دنبالش بدوند و به آن نرسند و چه ‏بسیار کسانى که رهایش سازند و به آنها روى آورد. هر کس با چشم بصیرت و عبرت به ‏آن بنگرد به او بصیرت و بینائى بخشد؟و آن کس که چشمش به دنبال آن باشد و فریفته آن گردد از دیدن حقایق نابینایش کند!

سید رضى مى ‏گوید: اگر خوب در این جمله امام(ع) «و من ابصر بها بصرته‏» (کسى که با چشم بصیرت‏ به آن بنگرد بینایش کند) تأمل شود، در آن معنى شگفت‏ آور و مقصود ژرفى یافت‏ خواهد شد که به پایانش نتوان رسید، مخصوصا اگر جمله‏ «من ابصر الیها اعمته‏» (کسى که منتهى‏ آرزوى خود را دنیا قرار دهد کورش خواهد کرد.) کنار جمله بالا گذارده شود، در این صورت‏ به خوبى فرق واضحى بین آن دو یافت‏ خواهد شد، فرقى روشن، شگفت‏ انگیز و آشکار!

در حقیقت دو جمله بالا (من ابصر بها بصرته...)اشاره به یک‏ مسئله مهم از جهان بینى اسلامى مى ‏کند و آن اینکه: دنیا و مواهب مادى این‏ جهان اگر «وسیله‏» باشند (همان طور که از جمله ‏«ابصر بها» استفاده مى‏ شود) باعث بصیرت و بینایى و نتیجه‏ هایى انسانى و مردمى است و اگر «هدف‏» نهایى ‏را دنیا تشکیل دهند باعث کوردلى و گمراهى خواهند شد. (آنچنان که از جمله‏ «ابصر الیها» استفاده مى‏ شود) در حقیقت تفاوت میان دنیاى مذموم و ممدوح‏ همان چیزى است که از «الیها» و «بها» استفاده مى‏ شود.

على(ع) فرمودند: در هر که شش خصلت جمع شود هیچ خواسته اى را براى رسیدن به بهشت و هیچ چیز را براى گریز از دوزخ رها نساخته است :1- کسى که خدا را بشناسد و اطاعتش کند 2 - شیطان را بشناسد و نافرمانیش کند 3 - حق را بشناسد و پیرو آن شود 4 - باطل را بشناسد و از آن بپرهیزد، 5 - دنیا را بشناسد و آن را دور بیفکند 6 - آخرت را بشناسد و آن را بطلبد.

مردى به على(ع) عرض کرد: اى امیرالمؤمنین دنیا را براى ما توصیف کن. حضرت فرمود: من برایت چه وصف کنم از خانه اى که هر که در آن تندرست است ایمنى ندارد، و هر که در آن بیمار است پشیمان است و هر که در آن فقیر است غمگین است و هر که در آن بى نیاز است گرفتار است. در حلال آن حساب و در حرام آن عذاب است. یک بار همین مطلب از على(ع) سؤال شد پس فرمود: سخن به درازا بگویم یا به اختصار؟ راوى عرض کرد: به اختصار، حضرت فرمود: حلال دنیا حساب دارد و حرام آن عذاب دارد.

امام می فرمایند: همانا دنیا سرای راستی برای راستگویان وخانه تندرستی برای دنیاشناسان و خانه بی نیازی برای توشه گیران و خانه پند برای پندآموزان است، دنیا سجده گاه دوستان خدا، نمازگاه فرشتگان الهی، فرودگاه وحی خدا، جایگاه تجارت دوستان خداست که در آن رحمت خدا را به دست آوردند و بهشت را سود بردند چه کسی دنیا را نکوهش می کند؟ و جداشدنش را اعلام داشته و فریاد زد که ماندگار نیست و از نابودی خود و اهلش خبر داده است؟ و حال آن که دنیا با بلای خود بلاها را نمونه آورد و با شادمانی خود به آنان شادمانی رساند. در آغاز شب به سلامت گذشت اما در صبحگاهان بامصیبتی جانکاه بازگشت تا مشتاق کند و تهدید نماید و بترساند و هشدار دهد. پس مردمی در بامداد با پشیمانی دنیا را نکوهش کنند و مردمی دیگر در روز قیامت آنرا می ستایند دنیا حقایق را یادشان آورد، یادآور آن شدند از رویدادها برایشان حکایت کند او را تصدیق کردند و اندرزشان داد، پند پذیرفتند.

امیر المؤمنین(ع) می فرمایند: پس در عزت دنیا بر یکدیگر پیشی نگیرید و فریب زینتها و نعمتها را نخورید و مغرور نشوید و از رنج و سختی آن ننالید و ناشکیبا نباشید، زیرا عزت و افتخارات دنیا پایان می پذیرد و زینت و نعمتهایش نابود می گردد و رنج و سختی آن تمام می شود و هر مدت و مهلتی در آن به پایان می رسد و هر موجود زنده ای به سوی مرگ می رود و بر او می گریند و دیگری که بازمانده است به او تسلیت می گویند. یکی دیگر بر بستر بیماری افتاده، دیگری به عیادتش می آید و دیگری در حال جان کندن است و دنیاطلبی در جستجوی دنیاست که مرگ او را در می یابد و غفلت زده ای که مرگ او را فراموش نکرده است و آیندگان نیز راه گذشتگان می پویند.

به هوش باشید! مرگ را که نابود کننده لذتها و شکننده شهوتها و قطع کننده آرزوهاست به هنگام تصمیم بر کارهای زشت به یادش آورید و برای انجام واجبات و شکر در برابر نعمتهای واحسان بیشمار الهی از خدا یاری خواهید. حضرت در جای دیگر می فرماید همانا دنیا نهایت دیدگاه کوردلان است که آن سوی دنیا را نمی نگرند اما انسان آگاه نگاهش از دنیا عبور کرده از پس آن سرای جاویدان سرای آخرت را می بیند. پس انسان آگاه به دنیا دل نمی بندد و انسان کوردل تمام توجه اش دنیاست. بینا از دنیا زاد و توشه برگیرد و نابینا برای دنیا توشه فراهم می کند.

در این دو روایت حضرت به این نکته ها اشاره دارند که برای وابسته نشدن به دنیا توجه داشته باشید که دنیا فناپذیر است و دیگر اینکه در هر لحظه از زندگی متوجه مرگ باشد و خود را متذکر شود که بعد از دنیا، آخرت جاویدان است پس توشه ای را از دنیا برگیرد. امام علی(ع) در ارتباط دنیا و آخرت این چنین می فرمایند: «انّ الدّنیا والاخرة عدِوان نتفاوتان وسبلان مختلفان فمن احبّ الدّنیا و تولاّها ابغض الاخرة ومادها وهما منزلة المشرق والمغرب وماش بینهما کلّها قرب من واحد بعد من الآخروهما بعد ضّرتان.»

چنین می فرمایند: «دنیایی که بدون هماهنگی و مسائل ملکوتی و قواعد الهی بدست آمده، به آخرت دو دشمن ناجور و دوراه جدایی از هم هستند، راه بهشت و راه دوزخ، پس کسی که این گونه دنیا را دوست داشت و به آن دل بست آخرت را دشمن داشته و از دست می دهد، این دنیا وآخرت همانند مشرق و مغرب هستنند که روند بین آن دو به هر کدام نزدیک شوند از دیگری دور می گردد با این اختلافی که این گونه دنیا و آخرت دارند، دو زن را می مانند که دارای یک شوهر باشند که هیچ وقت با هم سازگاری ندارند.»

منظور حضرت این است که اگر انسان از شب و روزش در دنیا به نحو احسنت استفاده کند و در راه عبادت خدا مشغول باشد و به آنچه که در دست خود دارد راضی باشد و چشم به دست خود دارد راضی باشد و چشم به دست دیگران نداشته باشد و از طمع دنیا دوری کند و در زندگی قناعت و سادگی را پیشه کند و حلال خود را حرام نکند و تمام این کارها را برای رضا و خوشنودی حضرت حق انجام دهد، در آخرت جایگاه والایی دارد. پس این چنین زندگی کردن است که می توان گفت که از طریق دنیا به آخرت رسیده و این دنیا مطلوب است.

امام علی(ع) می فرمایند: به دنیا به دید بی اعتنایی که بی میل به آن هستید نگاه کنید زیرا به خدا سوگند به زودی ساکنان زمین نقل مکان می کنند و آنان که با خوش گذرانی با کمال آسایش بسر می برند به سخت ترین شرایط گرفتار می آیند. جوانی ای که رفته به انسان باز نمی گردد و کسی نمی داند برای آینده چه بر سرش خواهد آمد که منتظر آن باشد. شادی در دنیا با غم آلوده است، نیروی بدن به طرف ضعف و سستی می گراید بنابراین فراوان بودن شادی آفرینان شما را مغرور نگرداند زیرا شگفت انگیزان به شما وفا نخواهند کرد. خدا رحمت کند کسی را که فکـر کـنـد و پند بگیرد و بینا شود. آنچه در دنیا وجـود دارد به زودی مثل ایـن است کـه قبل نبوده است و آنچه از آخرت وجود دارد به زودی مثـل باقیها خواهد بود.

با رهبر انقلاب همدوش شده

تهران بزرگ دشمن اوباما شده

با برف خفن، بیست و دوی بهمن ماه

سرتاسر شهرمان کفن پوش شده !

-----------------------------------------

از خون سرخ بهمن سرسبز شد بهارا اندیشه

 باور شد، در امتداد باران

بر صخره‏های همّت جوشیده خون غیرت بانگ سرود و وحدت آید

زچشمه ساران و الفجر بهمن آمد، فصل شکفتن آمد

بر پهندشت باور، خالی است جای یاران دهه فجرمبارک