بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ زَیّنّی فیهِ بالسّتْرِ والعَفافِ واسْتُرنی فیهِ بِلباسِ القُنوعِ والکَفافِ واحْمِلنی فیهِ على العَدْلِ والإنْصافِ وامِنّی فیهِ من کلِّ ما أخافُ بِعِصْمَتِکَ یا عِصْمَةَ الخائِفین.
خدایا زینت ده مرا در آن با پوشش و پاکدامنى و بپوشانم در آن جامه قناعت و خوددارى و وادارم نما در آن بر عدل و انصاف و آسوده‌ام دار در آن از هر چیز که می‌ترسم به نگاهدارى خودت اى نگه‌دار ترسناکان .

قناعت، کیمیای هستی

شرح دعای روز دوازدهم ماه رمضان

بزرگ­ترین گنج، قناعت است و قناعت سرمایه­ای بی­پایان. قناعت، یعنی نخواستن، کم­خواستن، راضی بودن به داشته و کندن دندان طمع.

وقتی به خواهش­های بی­مورد دل جواب «نه» ندادی و به دام خواسته­های حرص افتادی، اسیر گنداب «دنیا» می­شوی باتلاقی که هرچه بیشتر در آن دست و پا می­زنی و تلاش می­کنی، بیشتر در آن گرفتار می­شوی. نتیجه آن مشخص است!

نفس، چاه ویلی است که هیچ­گاه پر نمی­شود. درد «تکاثر» و «افزون­طلبی»، زخم ناسور بشریت بوده و هست و تنها مرهم آن «قناعت» است.

قناعت، افسار شتر نفس است و مهار دیو حرص

آنچه آدمی را به ذلت بردگی می­رساند و از بندگی او دور می­کند

آنچه بشر را از خود منزجر و در نگاه دیگران منفور می­سازد

و آنچه انسان را از انسانیت و مرام الهی بودن دور می­کند حرص و طمع و شهوت است...

و اگر می­خواهد از همه این­ها عریان شود باید لباس قناعت بر تن کند.

بهترین فرصت برای رسیدن به این قله انسانی، روزهای آسمانی رمضان است لحظه­هایی که می­شود با خدا هم­نفس شد و تا قاف حقیقت دوید و به او رسید.