والدین برای فرزندان مهمترین افراد جهان محسوب می شوند .ورزش یا سرگرمی دلخواه پدر معمولابرای فرزند هم بهترین است ,یا طریقی که مادر در خانه داری و آشپزی به کار می برد برای دختر کوچکش سرمشق قرار گرفته و او نیز در انجام کارهایش از آن روش اقتباس می کند .

کودکان مقلد هستند اعمال گفتار و حتی احساس آنها نسبت به اشیا تحت تاثیر تقلید شکل می گیرد . طرز فکر و احساس آنها نسبت به مدرسه بیشتر مشابه به احساس والدین نسبت به آن است.

نسبت به مدرسه برداشت مثبتی داشته باشید

وقتی پدر می گوید : ((من همیشه به مدرسه علاقه مند بوده ام ,مطالبی که در مدرسه یاد گرفته ام در فهمیدن مسائل مربوط به زندگی و کارم کمک زیادی به من کردند.))غیر مستقیم به فرزندان جوان خود کمک می کند تا از پیش احساس مثبتی نسبت به مدرسه کسب کنند.

زمانی که مادر می گوید : ((بگذار مسائل و تکالیف درسی تو را ببینم ,شاید در فهم سؤالات بتوانم کمک کنم.))چیزی بیش از کمک به کودک عرضه می کند.حال اگر پدر بگوید .((من هرگز در دوران تحصیل احساس شادی و خوشبختی نکردم و تا هنگام ترک تحصیل این احساس با من بود .))و یا مادری به فرزند خود بگوید :: ((مرا اذیت نکن چون کار مهمی دارم که باید انجام بدهم .))در حقیقت فرزند جوان خود را در برابر طرز فکری قرار می دهد که کاملا با احساس خود او نسبت به مدرسه متفا وت است .کودکانی که مدرسه را با همانند سازی از احساس والدین خود نوعی اتلاف وفت به حساب می آورند ,مطمئنا این کار را مشکل تر و کسل کننده تر از سایرین خواهند یافت.

آماده کمک باش

 نوجوانی که فکر می کند والدینش برای کمک و پشتیبانی او پشت سرش قرار دارند ,کار بهتری انجام می دهد تا کسی که فکر کند والدینش اهمیتی به او و کارش نمی دهند .باید اطمینان حاصل کنید که فرزندتان از توجه شما و اهمیتی که به کار او می دهید آگاه است.

بگذارید دختر یا پسر جوان شما مطمئن باشد که شما پشتیبان او هستید و این را نه فقط با گفتار بلکه در عمل با علاقه مندی واقعی به کار آنها و سعی در کمک کردن به کار آنها ثابت کنید . در این صورت کار و تحصیل برای آنها آنقدر طولانی و خسته کننده جلوه نکرده,برای آنها مهیج و جالب خواهد شد .

دانشجویان و دانش آموزان موفق دانشگاهها و دبیرستانها به این امر معترفند که کمک و تشویق والدین الهام بخش آنان در جهت موفقیت و بزرگترین عامل پیروزی آنها بوده است

مطالعه را در طرح های خانوادگی بگنجانید.

وقتی استفاده از برنامه های تلویزیون ,تفریح و سرگرمی و سایر فعالیت های خانواده طوری تنظیم شود که برای انجام تکالیف درسی و بحث های خانوادگی فرصتی باقی بماند در آن صورت مدرسه اهمیت خاص لازم را بین افراد خانواده به دست می آورد .کودکان درک می کنند که کار مدرسه ی آنها اهمیت دارد و چون این اهمیت از طرف والدین آنها نیز درک می شود ,لذا به مطالعه و انجام کارهای در سی می پردازند.

کودکان رادر بحث های خانواده شرکت دهید

خانه ای که درآن والدین و کودکان فرصت بیان نظریات خویش را نسبت به اشیا و موضوعات مورد علاقه خود داشته باشند فرصت مناسبی برای یاد گیری به کودکان می دهد که هیچ مدرسه ای نمی تواند با آن برابری کند.هیچ آموزگاری فرصت ندارد که با هر یک از کودکان گفتگو و مباحثه ی خصوصی داشته باشد .کودک

ازگفتگوهای سر میز غذا بیش از تمام وقت روز مدرسه چیز یاد می گیرد . علت این است که او خود را در چیزی شریک می بیند که برای بزرگترها اهمیت دارد.

یاد گیری را تائید کنید.

برای اینکه کودکان را تشویق کنید تا کار های مدرسه را با موفقیت و به خوبی انجام دهندلازم نیست که شخص دارای مدارک دانشگاهی بوده و یا یک فرد حرفه ای و متخصص در این زمینه با شد .کافی است که فرزندانتان بدانند که آموزش و یاد گیری در نظر شما نقش پر اهمیتی دارد .آن اهمیتی که باعث می شود در زندگی روزمره ی شما مورد گفتگو ومباحثه قرار گرفته و برای رسیدن به آن طرحها یی تهیه شود .وقتی یادگیری مورد تائید شما باشد کودکان نیز به یادگیری تشویق خواهند شد.

خلاصه:

1)کودکان در مورد نشان دادن احساس خویش نسبت به مدرسه به والدین اتکا دارند بگذارید آنها بدانند که مدرسه از نظر شما بر انگیزاننده و لذت بخش است .

2)رفتن به مدرسه خود یک کار است کودکان شما نیاز به تشویق و تشجیع دارند.برای اینکه آنها کار خویش را به بهترین صورت انجام می دهندباید از علاقه و توجه شما مطمئن شوند .3)برای تنظیم وقت انجام تکالیف و گفتگوهای خانوادگی طرح بریزید . این طرح  ها نقش با اهمیتی در بهبود کار درسی و ایجاد نظام فکری صحیح و آموزش تجزیه و تحلیل مسائل دارند .

4)فرزندان خود را در بحث ها و گفتگوهای خانوادگی شرکت دهید ,وقتی آنها عضوی برای برنا مه های خانوادگی باشند .انگیزه ی لازم را برای فکر کردن و یاد گیری بدست خواهند آورد.  

کودک شما از بدو تولد یک انسان به حساب می آید و رفتار شما در مورد او باید بر اساس توجه و شناسایی باشد .کودک از همان لحظه ی تولد شخصیت مخصوص خود را دارد و حتی بعضی ها اعتقاد دارند که از همان لحظه ی نخست می توان پیش بینی هایی درباره ی کودک نمود .کودک نسبت به شخصیت خویش حقی دارد .همانگونه که نسبت به اعضای بدن خود مانند چشم,گوش,بینی و هر چیز دیگری که متعلق به او باشد ,حق دارد .شخصیت او باید در تمام طول زندگیش مود احترام و توجه قرار بگیرد.                                  بگذارید هر کودک خودش باشد.

چنین طرز فکری از طرف والدین صحیح نیست که کودکی را به عنوان ((فرزند من))

((فرزند خود من)) بنامند.بدتر از این حالتی است که کودکی را به عنوان خواهر یا برادر کوچک کودک دیگر خطاب کنند .مثلا بگوید ((برادر کوچک بهرام ))خواهر کوچک مهری ))

البته ممکن است برادر ,خواهر,و بالاخره عضوی از اعضای خانواده باشد ,لیکن در وهله ی اول و با اهمیت تر از همه این است که او فردی است با خصوصیات خاص خودش و استعدادهاو ظرفیت های فردی مخصوص بخود .                       خلاصه:

1)        بگذارید هر کودک خودش باشد.

2)       با در نظر گرفتن او به عنوان یک انسان روش مثبتی اتخاذ نمائید.

3)     کمک کنید تا از طریق تائید و تصویب شما ,او برای خود حرمت و احترام کسب نماید.

4)     روزانه به هر کودک به طور انفرادی توجه نمائید .

5)     همکاری آموزگار و سایر کارکنان مدرسه را نسبت به او جلب نمائید.

سالهای دوران مدرسه ی ابتدائی از جنبه های مختلف نقش مهمی در زنوگی کودک دارد .والدین باید تلاش زیادی نمایند تا فرزندانشان آغاز خوبی در مدرسه داشته باشند .آموزگار خود را با اتاق مملو از کودکانی مواجه می بیند که تنوع زیادی در زمینه ی کلی و توانائی ها ی آنها وجود دارد ,کودکان برای او نا آشنا هستند .تا لحظه ی ورود به کلاس از نحوه  و چگونگی زندگی آنان اطلاع ندارد.والدین خوب و آگاه بهترین کوشش ها رادر جهت همکاری با مدرسه به خرج می دهند تا فرزندانشان را در مسیر یاد گیری موفیت آمیز مطالب درسی قرار دهند .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

کودکان نیز مانند بزرگسالان ,در اثر موفقیت های متناوب به موفقیت خو می گیرند ,آنها به خود اطمینان پیدا کرده و از خویشتن انتظار موفقیت دارند.این گونه کودکان در مدرسه موفق و در خانه شاد و مسرور هستند .آنها کتاب می خوانند .قادر به حل مسائل ریاضی هستند ودر اوقات فراغت بازی کرده و بالاخره به مدرسه عشق می ورزند .این کودکان در مسیر موفقیت قرار دارند .تحقیقات چنین نشان می دهد که آنها احتمالا به موفقیت های بزرگتر و چشمگیر تری دست یابند.

شکست نیز شکست ها ی بعدی را به همراه دارد.

کودکان به سولت میتوانند این تصویر را در مورد خویشتن داشته باشند.که نمی توانند خواسته های مدرسه را بر آورده نموده و با انتظارات آن روبرو شوند .به سبب آنکه آنها فاقد اعتماد به نفس و توانائی در بازی کردن به دیگران هستند خجول بار می آیند.

آنها ممکن است نتوانند مانند سایر دانش آموزان در کلاس کتاب بخوانند .در نتیجه بزودی از خواندن وحشت می کنند .آنها اعتماد خویش را در کار با اعداد و ریاضیات از دست می دهند