شیوه درست خواندن قرآن چگونه است؟<\/h2>

پرسش: شیوه درست خواندن قرآن چگونه است؟
        پاسخ: قرآن کریم در این باره، رهنمودهای فراوانی را مطرح فرموده است که به نمونه هایی از آن ها اشاره می شود:
الف. خواندن همراه با تدبّر و اندیشه ورزی: «افلا یتدبّرون القرءان; (نساء،82) آیا آن ها در قرآن نمی اندیشند.». تدبّر در واژه «دبر»، به معنای پشت و قبل است; یعنی قرائت قرآن باید با چنان تمرکزی همراه باشد که ارتباط معانی با آیات قبل، گسسته نشود و قرائت کننده، هنگام قرائت هر آیه، مفاهیم یاد شده در آیات پیش را هم به خاطر داشته باشد.
ب ـ خواندن قرآن به صورت ترتیل: قرآن کریم در این باره می فرماید: «و رتّل القرآن ترتیلا». (مزمّل، 4) تلاوت همراه با ترتیل; یعنی خواندن شمرده شمرده و توأم با تفکر. از امام صادق(علیه السلام) در تفسیر این آیه، چنین آمده است: «ان القرآن لا یقرء هذرمه، و لکن یرتّل ترتیلا، اذا مررت بآیة فیها ذکرالنّار وقفت عندها، و تعوذت باللّه من النّار; قرآن را، تند و دست و پا شکسته نباید خواند، بلکه باید به آرامی تلاوت نمود. هنگامی که به آیه ای می رسی که در آن، آتش دوزخ ذکر شده است، توقف می کنی ]و می اندیشی[ و به خداوند از آتش دوزخ، پناه می بری.»^[1]

ج. پناه بردن به خداوند از شیطان رجیم: «فإذا قرأت القرءان فاستعذ باللّه من الشیطـن الرجیم;(نحل،98) هنگامی که قرآن می خوانی، از شرّ شیطان مطرود و رانده شده، به خداوند پناه ببر.» روشن است این پناه بردن، به لفظ و سخن، محدود نیست، بلکه باید در اعماق روح و جان نفوذ کند، به گونه ای که انسان، هنگام تلاوت قرآن، از خوی های شیطانی جدا شود، و به صفات الهی نزدیک گردد تا موانع فهم کلام حق از محیط فکر او برخیزد.^[2]

        قرائت قرآن، آدابی دارد که به برخی از آنها اشاره می شود:
        الف) مسواک زدن که پیامبر(صلی الله علیه وآله) بر آن دستور داده است;^[3]
        ب) وضو و طهارت داشتن هنگام تلاوت قرآن;^[4]

        ج) پناه بردن به خداوند پیش از قرائت قرآن: قرآن کریم می فرماید: «وقتی قرآن می خوانی، از ]شرّ [شیطان رانده شده به خداوند پناه ببر».(نحل، 98)
        د) قرائت از روی قرآن که پیامبر(صلی الله علیه وآله) فرمود: «قرائت قرآن از روی مصحف بهترین اعمال امّت من است».^[5]
        هـ) قرائت قرآن با صدای خوش که خاتم پیامبران(صلی الله علیه وآله) فرمود: «هر چیزی زیوری دارد و زیور قرآن، صوت نیکو است.»^[6]

        و) قرائت قرآن همراه با خشوع: قرآن می فرماید: «آیا وقت آن نرسیده است که دلهای مؤمنان در برابر ذکر خدا و آنچه از حق نازل شده، خاشع گردد؟»(حدید، 16)
        ز) قرائت همراه با حزن و با حالت اندوه: پیامبر خدا(صلی الله علیه وآله) فرمود: «براستی قرآن همراه با حزن نازل شده است; بنابراین، هنگامی که قرآن می خوانید گریه کنید و اگر گریه نکردید، حالت گریه به خود بگیرید».

^[7]
        ح) تلاوت قرآن همراه با ترتیل: قرآن می فرماید: «و رتّل القرءان ترتیلاً;(مزمل، 4) قرآن  را با دقّت و تأنّی بخوان.»

        ط) یعنی قاری قرآن تنها به خواندن الفاظ، بدون توجه به معانی آن، اکتفا نکند; بلکه همراه با قرائت آن در معانی قرآن اندیشه کند. از آیاتش پند گیرد; چنان که امیرمؤمنان علی(علیه السلام) در وصف پرهیزکاران می فرماید: آنان در شب به پا خاسته و قرآن را شمرده و با تدبّر تلاوت می کنند. جان خویش را با آن محزون می سازند و دوای درد خود را از آن می گیرند. هرگاه به آیه ای برسند که در آن تشویق باشد، با علاقه و امید به آن روی می آورند و روح و جانشان با شوق بسیار در آن خیره می شود و آن را همواره «نصب العین» خود می سازند، و هرگاه به آیه ای برخورد کنند که در آن بیم باشد، گوش های دل خود را برای شنیدن آن باز می کنند و صداهای ناله و برخورد زبانیه های آتش در گوششان طنین انداز است.^[8]