شاید بتوان گفت بیش ترین و مهم ترین کاربرد و کارآیی اخلاق را می بایست در عمل اجتماعی افراد و یا گروه ها و طبقات اجتماعی یافت، زیرا انسان با آموزش و پرورش خود، می کوشد تا فضایلی را به دست آورده و رذایلی را از خود دور سازد که در رفتارهای اجتماعی بروز و ظهور می کند و تعاملات وی را با دیگران سامانی درست و خوب می بخشد. از این رو اگر بخواهیم درباره انسان کامل و شخصیت سالم داوری کنیم به رفتارها و کردارهایش توجه داریم و ایمان اشخاص و بینش افراد را براساس رفتارهاو کردارهای آنان می سنجیم. این گونه است که منش انسان ها و کنش ها و واکنش های ایشان به عنوان ملاک داوری نسبت به علم و ایمان و شخصیت آنها قرار می گیرد.

در روایات و آموزه های اسلامی به ما آموخته اند که برای شناخت اشخاص می بایست به رفتارهای آنها توجه شود؛ زیرا از کوزه برون تراود هر آن چه در اوست. بنابراین نمی توان کسی را عالم و دانشمند دانست مگر آن که بازتاب آن را در رفتارهایش مشاهده کرد از این رو گفته اند تا مرد سخن نگفته باشد عیب و هنرش نهفته باشد؛ به این معنا که سخنان هرکسی به عنوان یکی از خروجی های علم و جهل هر کسی می تواند بهترین ملاک داوری باشد تا معلوم گردد که شخص دارای علم و هنر است و یا از زندگی خویش جز جهل و نادانی نیاندوخته و عیوب و نقص وجودش را اشباع کرده است.
این که نمود علم و دانش و هنر و عیب را در سخن گفتن دانسته اند از آن روست که سخن گفتن، آسان ترین عمل و کم ترین نمود شخص و شخصیت است وگرنه ملاک اصلی و اساسی را می بایست در
رفتارهای شخص جست. بر این اساس بسیای از مردم توانسته اند سخن گفتن خویش را به شیوه های آموزشی و پرورشی بازسازی کنند ولی هرگز باطن خویش را نتوانسته اند چنان که شایسته است بازسازی نمایند و در حقیقت خودسازی ظاهری کرده و از خودسازی باطنی و حقیقی باز مانده اند. نتیجه این می شود که سخنانشان با عملکرد و رفتار هایشان در تضاد و تقابل جدی است. بنابراین می بایست به رفتارها به عنوان بهترین و کامل ترین نشانه و شناسه برای شناخت شخصیت های افراد توجه شود.
اسلام نیز چون بر اکمال اخلاق انسانی توجه دارد و ملاک را رفتارهای انسان می شمارد و خودسازی واقعی و حقیقی را مورد اهتمام قرار می دهد، از مومنان می خواهد تا با رفتارهای درست، دیگران را به ایمان دعوت کنند نه با گفتارها و سخنان زیبای خویش.
به هر حال آن چه مهم و اساسی است بازسازی و خودسازی است که آثار واقعی و حقیقی آن در همه حوزه های رفتاری از جمله سخنان شخص آشکار می شود؛ چنانکه ملاک برای شناخت شخصیت می بایست رفتارهای شخص باشد که مهم ترین آن نیز کردارها و کنش ها و نیز واکنش های وی هنگام بحران ها و فشارهایی است که بر شخص از درون و بیرون تحمیل می شود؛ زیرا بسیاری از مردم هنگام فشار و بحران هاست که شخصیت واقعی خویش را نشان می دهند.
در روایت اسلامی از هم نشینی بر سر سفره و در سفر سخن به میان آمده است؛ زیرا در این شرایط است که شخص شخصیت واقعی خویش را نشان می دهد و در بحران هایی که در سفر پیش می آید و یا فشارهایی که بر شکم وارد می شود خود را می نمایاند.
به سخن دیگر انسان در حالت عادی بازیگری تواناست و نقش بازی می کند و شخصیت واقعی خویش را نشان نمی دهد و تنها در زمانی طولانی است که به سبب این که به هر حال نمی تواند در همه شرایط و بحران ها نقش بازی کند چهره واقعی خویش را نشان می دهد. هنگامی که با شخصی در یک مدت طولانی هم اتاقی باشید و یا به سفرهای طولانی بروید و یا در سر سفره های غذا بنشینید می توانید شخصیت وی را بوسیله رفتارها و واکنش ها و کنش هایش به دست آورید.
انسان ها در چنین شرایطی شخصیت واقعی خویش را نشان می دهند. در هنگام جنگ جهانی دوم یکی از جاسوس های کارکشته روسی که زنی جوان بود در آلمان به سر می برد و به آلمانی فصیح سخن می گفت. با اینکه به وی شک کرده بودند ولی دلیلی نداشتند تا آن زمان که زایمان وی رسید و بخش ضد جاسوسی آلمان در انتظار ماند که در هنگام بحران زایمان آیا اصوات روسی به زبان می آورد یا نه؟
این مطلبی است که به اثبات علمی رسیده است که انسان در هنگام بیهوشی و یا فشارها و بحران های سخت، واکنش های طبیعی از خود بروز می دهد که شخصیت واقعی او را روشن می سازد.
دیده شده است که بسیاری از نامزدهای انتخاباتی که در هنگام سخنرانی ها و محافل دانشجویی از کوره در می روند و دیگر نامزدها را متهم می کنند و با خشونت و عصبانیت، سخنان روا و ناروایی را بر زبان می آورند که روای آن را نیز نمی بایست بر زبان بیاورند زیرا هر حقیقتی را نمی بایست گفت. اگرچه دروغ، حرام است ولی گفتن هر حقی واجب نیست.
اعلان مواضع هر نامزد انتخاباتی می بایست مواضع خویش را تبیین کند و شخص و شخصیت خود را برای به عهده گرفتن مسئولیت های مهم تشریح نماید.
در آیات قرآنی گزارش هایی از این مسأله ارائه شده است. از جمله می توان به داستان یوسف (ع) توجه کرد که در آن حضرت (ع) افزون بر این که شخصیت خویش را تشریح می کند و می گوید که دارای توانایی علمی و جسمی است همچنین توضیح می دهد که چه راهکارهایی برای شرایط ویژه در نظر دارد و برنامه ها و طرح های پیشنهادی اش برای هر موضوع و مساله اجتماعی چه می باشد؟
هر نامزدی می بایست طرح های خود را به دقت تبیین کند به گونه ای که عقل و عقلا آن را بپذیرند و مطالبات مردم را به درستی بتواند پاسخ گوید. این طرح ها می بایست طرح هایی با ویژگی های کوتاه مدت برای رفع مشکلات بحرانی مقطعی و میان مدت و بلند مدت باشد. توجه به برنامه هایی که فرهنگ سازی را تقویت می کند می بایست در اولویت قرار گیرد هر چند که بر خلاف طرح های دیگر، زود بازده نیست ولی در بلند مدت جامعه را در حریم امنیتی قرار می دهد و هرگونه تعرضات داخلی و بیرونی را ناکام می سازد. به عنوان نمونه اگر بخواهیم به اصلاح مصرف و الگوهای آن بپردازیم می بایست نخست فرهنگ سازی درستی را در برنامه داشته باشیم و در یک فرایندی آن را به یک رفتار عمومی تبدیل کنیم.
بسیاری از مسئولان برای این که خودی نشان دهند ناچار می شوند به جای کارهای بنیادین به کارهای ظاهری و زودبازده توجه کنند. این رفتار نمی تواند فرصت و بسترهایی برای جامعه فراهم آورد تا به سوی تمدن سازی و ایجاد امت نمونه و برتر حرکت کند.
یکی از بزرگان در اهمیت طرح های بلندمدت و بنیادین می گوید: اگر برنامه یک ساله دارید گندم بکارید و اگر برنامه ده ساله دارید درخت بکارید و اگر برنامه صد ساله دارید انسان تربیت کنید. تمدن سازی همان برنامه صد ساله و بیش تر است که نیازمند تربیت انسان است و این به معنای توجه و تاکید بر فرهنگ سازی درست و اصلاح آن در بخش های مختلف می باشد.