بسم  الله   الرحمن الرحیم

 گلایه قرآن    

 از کجا بگویم ؟ از که بگویم

 از آنان  که  با قلبی  چون سنگ . ارزش معنوی  مرا در زیر  موزه های خود  از بین می برند نه، نه ، مرا  با آنان   کاری نیست  واما  از آنا نکه  با قلب  رئوف   وروح  آرام  ، نیاز  و آرزو یشان  را در الفاظم  نشان  گیرند  وبس . بی آنکه  در اعما ق  فرما  نم  نشا نی  از خدا گیرند  وپا  در راه  بگذا رند . من  از اینان  گله  دارم  . هزاران، صد هزاران  گله دارم

یکی  خواند مرا  گنگ وغلط،  با چهچهی  گویی که آهنگ غنا  هستم . یکی آویزدم بر گردنش، گویی صلیبی از طلا هستم . یکی نالد  مرا  در بزم  غم ، گـــــــویی  که  شعر مرده ها هستم  .

 یکی بندد مرا بــر بازوانش ، چونکه خیرٌ وحافظاً هستم. یکی هم بهر حفظ جـــــا ن و ما لش،

 غا فل ازیاد خد ا یش، می نهدیک قطعه ام رابر خود ش، بر خانه اش، برجان ومال وبچه اش تا ازبلاهادر امان با شد.به هنگام مرض، آنجاکه دکـتر عاجز از درمان، دواها   بی اثــــرگردد،مرا شویندونوشانند  شایدذکر الفـــاظم علا ج دردشان باشــد.درآن دم که عزیزی ازوطــــن عزم سفردارد. مادری یا خواهری یا همسری دربدرقه براو نظر دارد.پلی ازمن به بالای سرش بندد که تا اززیر آن اول قـــــدم راپی بگذاردودائم ازخطرهادرامــــــــان باشد.به دیوارمناره، برفرازگنــــــبدو باره، به گرد هر ضریح وتکیه ومدفن وقنــــدیل وشبستا نها، باخطی مزین به سردرها، معمّاوار، ناخوانا مراباصنعت تذهیب، آری عرضه می دارند . وتنها ذکــــرالفاظم، تهــی ازمعنی آنها. و چون وردی  مقدس،  بی تفهّم،  بی تعقّل،  بی تـــــــامّل، از برای رفع حاجت یا ثــــــواب  از برای رفتگان . آن فلان  بن فلانی  در تمام زندگی با مــن ندارد آشنایی . ولی هنگام تردید وبلا تکلیفیش ، در انتخاب مسکن ویاری ویا آغـــــــاز هر کاری،  به دامــانم زنــــد دست و گشاید  لای  اوراقم که یا  بد راه خود را خوب یا،  بد، یا، میانه. برای یُمن هر مسکن  مرا بـا آب و آیینه،  به آنجا می برند اوّل، که تـــــــا شاید مبارک گردد آن خانه . کنار هفت سین سفره شان ، اندرصف سنجد، سماق وسیر،بـــــه همراه صداق زن،  به بالین مریضان  ، تـــوی جیب مر دمان ،  بر سینه نو بـــاوگان ، در رادیو ، بعد از نی و آوازشان ،   بر روی قبر مردگان،  من حاضرم ،  من حـــاضرم . امّا چرا؟اما چرا؟ ‌ از بهر  چــه این کارها  با این کتاب ؟ گر چه بُوَد  برخی ثواب إ. اما تبرّک  مقصد است  ؟ یا  آنکه  در مقصود  ما تنها تبرک مقصد است ؟