یکى از مسائلى که پیرامون رابطه ایمان و عمل صالح با سعادت اخروى، و متقابلا رابطه کفر و عصیان با شقاوت ابدى، مطرح مى‌شود این است که: آیا رابطه هر لحظه ایمان یا کفر با نتیجه اخروى آن، و همچنین رابطه هر کار نیک و بد با پاداش و کیفرش قطعى و ثابت و تغییرناپذیر است یا اینکه به گونه‌اى قابل تغییر مى‌باشد، مثلاً مى‌توان اثر گناهى را با کار نیکى جبران کرد یا بالعکس اثر کار نیکى را با گناهى از بین برد؟ و آیا کسانى که بخشى از عمر خود را با کفر و عصیان، و بخش دیگرى را با ایمان و اطاعت، سپرى کرده‌اند مدّتى گرفتار کیفر، و مدّتى دیگر برخوردار از پاداش خواهند بود، یا حاصل جمع جبرى آنها تعیین کننده خوشبختى یا بدبختى انسان در جهان جاودانى است یا مطلب به گونه دیگرى است؟

این مسأله در واقع، همسان مسأله «حبط و تکفیر»1 است که از دیرباز مورد بحث و گفتگوى متکلمان اشعرى و معتزلى بوده و ما در این درس، دیدگاه شیعه را بطور خلاصه، بیان خواهیم کرد.

سعادت ابدى نمى‌شود، و به دیگر سخن: کفر، موجب بى اثر شدن کارهاى شایسته است، در اینجا مى‌افزاییم که ایمان انسان در پایان عمر، آثار سوء کفر سابق را محو مى‌کند و همچون نور پرفروغ، تیرگیهاى گذشته را برطرف مى‌سازد؛ و برعکس، کفر پایانى آثار ایمان گذشته را محو مى‌کند و پرونده شخص را سیاه و سرنوشتش را تباه مى‌سازد و همچون آتشى که در خرمنى بیفتد همه را یکسره مى‌سوزاند. و به عنوان تمثیل دیگر: ایمان مانند چراغ پرفروغى است که خانه دل و روان را روشن و تابناک مى‌سازد و تاریکیها و تیرگیها را مى‌زداید، و کفر همانند خاموش شدن آن چراغى است که روشنى ها را از بین مى‌برد و تاریکیها را پدید مى‌آورد. و تا روان انسانى به این سراى مادّى و جهان تغییرات و دگرگونیها تعلق دارد همواره در معرض روشنى و تاریکى و افزایش و کاهش نور و ظلمت، قرار دارد تا هنگامى که رخت از این سراى گذرا بربندد و راه گزینش ایمان و کفر بر روى او بسته شود و هر چند آرزو کند که بار دیگر به این جهان برگردد و به زدودن تیرگیها بپردازد سودى نخواهد داشت1.

این تأثیر و تأثر بین ایمان و کفر، از دیدگاه قرآن کریم جاى هیچ تردیدى نیست. و آیات فراوانى دلالت بر این مطلب دارد از جمله در آیه (9) از سوره تغابن مى‌فرماید:

«وَ مَنْ یُؤْمِنْ بِاللّهِ وَ یَعْمَلْ صالِحاً یُکَفِّرْ عَنْهُ سَیِّئاتِهِ».

کسى که ایمان به اللّه آورد و کار شایسته‌اى انجام دهد کارهاى بدش را محو مى‌کند.

و در آیه (217) از سوره بقره مى‌فرماید:

«وَ مَنْ یَرْتَدِدْ مِنْکُمْ عَنْ دِینِهِ فَیَمُتْ وَ هُوَ کافِرٌ فَأُولئِکَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ أُولئِکَ أَصْحابُ النّارِ هُمْ فِیها خالِدُونَ».

و کسى از شما که از دینش برگردد (و مرتدّ شود) و با حال کفر بمیرد. اعمالشان در دنیا و آخرت باطل شود و اینانند دوزخیان که در آنجا جاویدانند.

عصر امام صادق( علیه السلام ) یکی از طوفانیترین ادوارتاریخ اسلام است که ازیک سو اغتشاشها و انقلابهای پیاپی گروههای مختلف ، بویژه از طرف خونخواهان امام حسین (علیه السلام ) رخ میداد ، که انقلاب ابو سلمه در کوفه و ابو مسلم در خراسان و ایران از مهمترین آنها بوده است .
و از دیگر سو عصر برخورد مکتبها و ایده ئولوژیها و عصر تضاد افکار فلسفی و کلامی مختلف بود که از برخورد امت اسلام با مردم کشورهای فتح شده و نیز روابط مراکز اسلامی با دنیای خارج ، به وجود آمده و در
مسلمانان نیز شور و هیجانی برای فهمیدن وپژوهش پدید آورده بود .
عصری که کوچکترین کم کاری یا عدم بیداری و تحرک پاسدار راستین اسلام یعنی امام ( علیه السلام ) ، موجب نابودی دین و پوسیدگی تعلیمات حیاتبخش اسلام ، هم از درون و هم از بیرون میشد .
زمان امام صادق(علیه السلام) ، زمان تزلزل حکومت بنی امیه و فزونی قدرت بنی عباس بود واین دوگروه مدتی درحال کشمکش و مبارزه با یکدیگر بودند .
از زمان هشام بن عبدالملی ، تبلیغات و مبارزات سیاسی عباسیان آغاز گردید و در سال 129 وارد مرحله مبارزه مسلحانه و عملیات نظامی گردید و سرانجام در سال 132 به پیروزی رسید . بنی امیه در این مدت ، گرفتار مشکلات سیاسی فراوانی بودند ، لذا فرصت فشار و اختناق نسبت به شیعیان را نداشتند . در این گالری عکس های مذهبی از واقع شهادت امام جعفر صادق (ع) به نمایش گذاشته شده است .

با سمه تعالی

به مناسب سالروز آزادی اسرای جنگ تحمیلی  در 26 دیماه مراسم جشنی از طرف مجموع فرهنگی قرآنی صادق آل محمد در مسجد جامع بازار بر گزار گرد ید این مراسم که بین دونماز وبا برنامه های از قبیل بیان شعر در وصف اسراء ، سخنرانی امام  جماعت مسجد جامع بازار، وبیان خاطرات دوران اسیری توسط آزاده  هشت سال دفاع مقدس آقای محمد علی صادقی  همراه با صرف شیرینی وغیره بوده

شعر سروده شده توسط حاج غلامحسین جمشیدی (حاج حسین علی تنگی)

روز بیست وشش مرداد چه خوش تقدیر است            روز آزادی شیران در زنجیر است

بلبلانی که پا بسته ، قفس بشکستند                      آهوانی که صیاد ستم را بستند

اسرایی که دشمن بگرفتند اسیر                          درس آزادگی دادند به جهان با تدبیر

شیر مردان جهان را به تماشا خواندند                    زان همه غرش دریا به دریا ماندند

آن سفیران ولایت که با عهد ووفا                          درس ثابت قدمی هدیه نمودند به ما

مر حبا بر دل شیران اسیر                                    که به بازیچه گرفتند اسیر

تائب از سید وسالار اسر ان آموز                         بو ترابی که بود یاد عزیزش جانسوز

آزاده هشت سال دفاع مقدس : آقای محمد علی صادقی (محمد قولی)

پس از هجرت پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و یارانش از مکه به مدینه، مشرکان مکه و هم فکرانشان که تاب تحمل اسلام و حضرت محمد (ص)را نداشتند، جنگ هایی بر ضد مسلمانان و حکومت نوپای آن ها به راه انداختند. یکی از این نبردها که عظمت خاصی دارد، غزوه خندق یا احزاب است که در هفدهم شوال سال پنجم هجری^[1] به وقوع پیوست. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله پیش از رسیدن کفار به حدود مدینه از اصحاب خود برای چگونگی برخورد با آنان مشورت گرفت و به پیشنهاد سلمان فارسی دستور داد خندقی در اطراف شهر حفر نمایند. این خندق شهر مدینه را از تجاوز کفار حفظ نمود و در نهایت پس از یک ماه با سرافکندگی کفار و عزیمت آنان این نبرد به پایان رسید

بعضى از مورخان نفرات سپاه «کفر» را در این جنگ بیش از ده هزار نفر نوشته اند، در حالى که تعداد مسلمانان از سه هزار نفر تجاوز نمى کرد.

سران قریش که فرماندهى این سپاه را به عهده داشتند، با توجه به نفرات و تجهیزات جنگى فراوان خود، نقشه جنگ را چنان طراحى کرده بودند که به خیال خود با این یورش، مسلمانان را به کلى نابود سازند و براى همیشه از دست محمد صلى الله علیه و آله و سلم و پیروان او آسوده شوند!.

زمانى که گزارش تحرک قریش به اطلاع پیامبر اسلام رسید، حضرت شوراى نظامى تشکیل داد. در این شورا، سلمان پیشنهاد کرد که در قسمت هاى نفوذپذیر اطراف مدینه خندقى کنده شود که مانع عبور و تهاجم دشمن به شهر گردد. این پیشنهاد تصویب شد و ظرف چند روز با همت و تلاش مسلمانان خندق آماده گردید؛ خندقى که پهناى آن به قدرى بود که سواران دشمن نمى توانستند از آن با پرش بگذرند، و عمق آن نیز به اندازه اى بود که اگر کسى وارد آن مى شد، به آسانى نمى توانست بیرون بیاید.

در این جریان مدیریت بحران پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله در کندن خندق، بی نظیر می نماید.

مسلمانان پس از آگاهی از تهاجم دشمن، حداکثر هشت روز فرصت داشتند تا درباره انجام هر گونه اقدام تدافعی تصمیم گیری کنند. تصمیم رسول خدا صلی الله علیه و آله به کندن خندق، یکی از بهترین نمونه های تصمیم گیری شجاعانه است. ^[2]

سپاه قدرتمند شرک با همکارى یهود از راه رسید. آتش افروزان اصلی نبرد احزاب، یهودیان مدینه بودند که با تحریک قبایل و طوایف قریش، از جمله بنی سلیم، بنی اسد و...، سپاه متحدی بین 10 تا 24 هزار نفر برای هجوم به مدینه آماده ساختند. برای کفار با این سپاه عظیم پیروزی بر مسلمانان قطعی به نظر می رسید. اما وقتی آنها به دروازه شهر رسیدند، مشاهده خندقى ژرف و عریض در نقاط نفوذپذیر مدینه، آنان را حیرت زده ساخت زیرا استفاده از خندق در جنگ هاى عرب بى سابقه بود. ناگزیر از آن سوى خندق شهر را محاصره کردند. محاصره مدینه مطابق بعضى از روایات حدود یک ماه به طول انجامید.

سربازان قریش هر وقت به فکر عبور از خندق مى افتادند، با مقاومت مسلمانان و پاسداران خندق که با فاصله هاى کوتاهى در سنگرهاى دفاع موضع گرفته بودند، روبرو مى شدند و سپاه اسلام هر نوع اندیشه تجاوز را با تیراندازى و پرتاب سنگ پاسخ مى گفت. تیراندازى از هر دو طرف روز و شب ادامه داشت و هیچ یک از طرفین بر دیگرى پیروز نمى شد.

نبرد امام علی علیه السلام و عمروبن عبدود

یکى از این جنگ آوران، قهرمان نام دار عرب بنام «عمرو بن عبدود» بود که نیرومندترین و دلاورترین مرد رزمنده عرب به شمار مى رفت، او را با هزار مرد جنگى برابر مى دانستند و چون در سرزمینى بنام «یلیل » به تنهایى بر یک گروه دشمن پیروز شده بود «فارس یلیل » شهرت داشت. عمرو در جنگ بدر شرکت جسته و در آن جنگ زخمى شده بود و به همین دلیل از شرکت در غزوه احد باز مانده بود و اینک در جنگ خندق براى آن که حضور خود را نشان دهد، خود را نشان دار ساخته بود.

عمرو پس از پرش از خندق، فریاد «هل من مبارز» سر داد و چون کسى از مسلمانان آماده مقابله با او نشد، جسورتر گشت و عقائد مسلمانان را به باد استهزاء گرفت و گفت: «شما که مى گویید کشتگانتان در بهشت هستند و مقتولین ما در دوزخ، آیا یکى از شما نیست که من او را به بهشت بفرستم و یا او مرا به دوزخ روانه کند؟!»

سپس اشعارى حماسى خواند و ضمن آن گفت: «بس که فریاد کشیدم و در میان جمعیت شما مبارز طلبیدم، صدایم گرفت!».^[3]

نعره هاى پى در پى عمرو، چنان رعب و ترسى در دل هاى مسلمانان افکنده بود که در جاى خود میخکوب شده قدرت حرکت و عکس العمل از آنان سلب شده بود.^[4] هر بار که فریاد عمرو براى مبارزه بلند مى شد، فقط على علیه السلام برمى خاست و از پیامبر اجازه مى خواست که به میدان برود، ولى پیامبر موافقت نمى کرد. این کار سه بار تکرار شد.

آخرین بار که امام علی علیه السلام باز اجازه مبارزه خواست، پیامبر به على علیه السلام فرمود: این عمرو بن عبدود است! على علیه السلام عرض کرد: من هم على هستم! ^[5] سرانجام پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله و سلم موافقت کرد و شمشیر خود را به او داد، و عمامه بر سرش بست و براى او دعا کرد.

على علیه السلام که به میدان جنگ رهسپار شد، پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله و سلم فرمود: «برز الاسلام کله الى الشرک کله »: تمام اسلام در برابر تمام کفر قرار گرفته است.^[6]

این بیان به خوبى نشان مى دهد که پیروزى یکى از این دو نفر بر دیگرى پیروزى کفر بر ایمان یا ایمان بر کفر بود و به تعبیر دیگر، کارزارى بود سرنوشت ساز که آینده اسلام و شرک را مشخص مى کرد.

على علیه السلام پیاده به طرف عمرو شتافت و چون با او رو در رو قرار گرفت، گفت: تو با خود عهد کرده بودى که اگر مردى از قریش یکى از سه چیز را از تو بخواهد آن را بپذیرى. او گفت: چنین است.

نخستین درخواست من این است که آیین اسلام را بپذیرى: از این درخواست بگذر. بیا از جنگ صرف نظر کن و از این جا برگرد و کار محمد صلى الله علیه و آله و سلم را به دیگران واگذار. اگر او راستگو باشد، تو سعادت مندترین فرد به وسیله او خواهى بود و اگر غیر از این باشد مقصود تو بدون جنگ حاصل مى شود. زنان قریش هرگز از چنین کارى سخن نخواهند گفت. من نذر کرده ام که تا انتقام خود را از محمد نگیرم بر سرم روغن نمالم پس براى جنگ از اسب پیاده شو. گمان نمى کردم هیچ عربى چنین تقاضایى از من بکند. من دوست ندارم تو به دست من کشته شوى، زیرا پدرت دوست من بود. برگرد، تو جوانى! ولى من دوست دارم تو را بکشم!

عمرو از گفتار على علیه السلام خشمگین شد و با غرور از اسب پیاده شد و اسب خود را پى کرد و به طرف حضرت حمله برد. جنگ سختى در گرفت و دو جنگ آور با هم درگیر شدند. عمرو در یک فرصت مناسب ضربت سختى بر سر على علیه السلام فرود آورد. على علیه السلام ضربت او را با سپر دفع کرد ولى سپر دو نیم گشت و سر آن حضرت زخمى شد، در همین لحظه على علیه السلام فرصت را غنیمت شمرده ضربتى محکم بر او فرود آورد و او را نقش زمین ساخت. گرد و غبار میدان جنگ مانع از آن بود که دو سپاه نتیجه مبارزه را از نزدیک ببینند. ناگهان صداى تکبیر على علیه السلام بلند شد.

غریو شادى از سپاه اسلام برخاست و همگان فهمیدند که على علیه السلام قهرمان بزرگ عرب را کشته است.^[7]

کشته شدن عمرو سبب شد که آن چهار نفر جنگ آور دیگر که همراه عمرو از خندق عبور کرده و منتظر نتیجه مبارزه على و عمرو بودند، پا به فرار بگذارند! سه نفر از آنان توانستند از خندق به سوى لشگرگاه خود بگذرند، ولى یکى از آنان به نام «نوفل » هنگام فرار، با اسب خود در خندق افتاد و على علیه السلام وارد خندق شد و او را نیز به قتل رساند! با کشته شدن این قهرمان، سپاه احزاب روحیه خود را باختند، و از امکان هر گونه تجاوز به شهر، به کلى ناامید شدند و قبائل مختلف هر کدام به فکر بازگشت به زادگاه خود افتادند.

پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله و سلم به مناسبت این اقدام بزرگ على علیه السلام در آن روز به وى فرمود: «اگر این کار تو را امروز با اعمال جمیع امت من مقایسه کنند، بر آن ها برترى خواهد داشت; چرا که با کشته شدن عمرو، خانه اى از خانه هاى مشرکان نماند مگر آن که ذلتى در آن داخل شد، و خانه اى از خانه هاى مسلمانان نماند مگر این که عزتى در آن وارد گشت ».^[8]

محدث معروف اهل تسنن، «حاکم نیشابورى »، گفتار پیامبر را با این تعبیر نقل کرده است: «لمبارزة على بن ابى طالب لعمرو بن عبدود یوم الخندق افضل من اعمال امتى الى یوم القیامة ».^[9]

«پیکار على بن ابیطالب در جریان جنگ خندق با عمرو بن عبدود از اعمال امت من تا روز قیامت حتما افضل است».

در این میان، شبی بادهای تندی آمد و وضع پریشان دشمن را پریشان تر کرد. از این رو، آن ها شب هنگام اطراف شهر را ترک کردند و مفتضحانه به مکه بازگشتند.^[10]

سروده امام علی علیه السلام درباره احزاب

پس از جنگ احزاب یا خندق، که با پیروزی غرور آفرین مسلمانان به پایان رسید و کافران هم، مفتضحانه صحنه نبرد را ترک کردند، امام علی علیه السلام، چند بیتی درباره این جنگ سرود که خلاصه ترجمه آن چنین است:

«او (عمرو بن عبدود) از بی خردی، سنگ (بت) را یاری کرد و من از درست رأیی، پروردگار محمد صلی الله علیه و آله را. او را هم چون شاخ درخت خرما بر روی خاک ها واگذاشتم. به جامه های او ننگریستم، اما اگر او مرا کشته بود، جامه هایم را بیرون می آورد. ای گروه احزاب! مپندارید خدا، دین خود و پیغمبر خود را خوار می کند». ^[11]

پایان جنگ احزاب

کفار، شهر مدینه را به مدت یک ماه در محاصره نگه داشت. تا جایی که آذوقه بر اهل شهر تنگ شد اما به هیچ وجه وسیله فتح شهر برای آنان میسر نگشت تا هوا سرد شد و بادی سخت وزیدن گرفت و کفار از زحمت باد نا امید دست از فتح حصار برداشتند و پراکنده شدند چون احزاب رفتند پیغمبر صلی الله علیه و آله برای تنبیه یهودیان که آن فتنه برانگیخته بودند به امر خداوند آهنگ بنی قریظه فرمود و قلعه آنها را در حصار انداخت و در غزوه بنی قریظه انتقام سختی از پیمان شکنی آنها گرفت.^[12]

جنگ احزاب در قرآن

قرآن کریم در واقعه جنگ احزاب، به بررسی روحیه مردم مدینه در این نبرد می پردازد و آن ها را به گروه هایی تقسیم می کند. عده ای از مردم مسلمان، ولی نه مؤمن، قلوبشان به لرزه افتاد و در مورد خداوند، گمان های نا به جا کردند.^[13]

گروهی از منافقان نیز وعده های پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله را فریب خواندند و بر دیگران فریاد کشیدند که مقاومت نکنند.^[14] البته خداوند درباره منافقان تذکر می دهد که این افراد اگر حتی همراه شما هم بودند، جز اندکی همراه شما جهاد نمی کردند.^[15]

اما مؤمنان با دیدن گروه ها در اطراف مدینه، خشنود گشتند و گفتند که این همان چیزی است که خدا و رسول به ما وعده داده اند و البته حمله دشمنان جز به ایمان آن ها نمی افزود.^[

آیه دوم سوره مبارکه بقره:
ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدىً لِلْمُتَّقینَ (2)
ترجمه:آن کتابی که هیچ شکی در آن نیست و فقط هدایت برای متقین است.

سوالات تدبری:
1- چرا فرموده است "آن کتاب" و نفرموده است "این کتاب"؟
2- چرا فرموده است "کتاب" و نفرموده است "قرآن"؟
3- آیا منظور این است که در قرآن نباید شک کرد یا اینکه در قرآن شک راه ندارد؟
4- فرق ریب و شک چیست و چرا ریب آمده است؟
5- هدایت یعنی چه؟
6- چرا قرآن تنها هدایت برای متقین است با اینکه در جای دیگر آنرا هدایت برای ناس معرفی می کند؟
7- متقین چه کسانی هستند؟
8- هدایت قرآن برای متقین به چه نحو است؟
9- رابطه شک نداشتن و هدایت برای متقین بودن قرآن چیست؟
10 راه پرهیزگاران با دیگر بندگان چه تفاوتی دارد؟
11-...

شرح:
چرا راهنمای متقین است؟ چون دو دسته جاهل داریم :
1- آنکنه از خسارت و سقوط ترسان است لذا طالب ارشاد و حقیقت و هدایت می باشد اینان همان متقین هستند.
2- دیگری جاهلی که لجوج است و هیچ واهمه ای از خطرات قطعی و جانگداز ندارد لذا بدنبال هدایت نیز نخواهد بود و به عبارت دیگر نور هدایت فقط برای بیداران وروندگان مفید است و نه خفتگان و ایستاده ها.
به عبارت دقیقتر متقین دارای دو هدایت هستند:
1- یک هدایت اولی که بخاطر آن متقی شدند.
2- و یک هدایت دومی که خدا بخاطر تقوایشان به ایشان کرامت می فرماید که در آیات بعدی به آن اشاره می شود.
چون هدایت دومی متقین بوسیله قرآن صورت میگیرد، معلوم می شود که هدایت اولی قبل از قرآن بوده و علت آن سلامت فطرت آنان می باشد .
اما اینکه چرا بعضی فطرتشان سالم است و بعضی ناسالم و آیا علت تامه آن وراثت و خوبی و بدی پدر و مادر و شیر و امثال آنها است و یا علت تامه اش خود انسان است؟
در پاسخ می گوییم: هیچیک علت تامه نیست ولی همه به مقدار اقتضاء اثر دارد.
همانطور که متقین دارای دو هدایت هستند آیات بعدی توضیح می دهد که کفار و منافقین نیز دارای دو ضلالت و کوری هستند یکی ضلالت و کوری اول که باعث اوصاف خبیثه آنان از کفر و نفاق و غیره شد، دوم ضلال و کوری ای که ضلالت و کوری اولشان را بیشتر کرد.اولی را بخود آنان نسبت داد و دومی را بخودش که بعنوان مجازات دچار ضلالت و کوری بیشتری نصیبشان کرد.

شب اول ماه شوال

از جمله لیالى شریفه است و در فضیلت و ثواب عبادت و احیاى آن احادیث‏ بسیار وارد شده و روایت‏ شده است که آن شب کمتر از شب قدر نیست و از براى آن چند عمل است:

اول غسل است در وقتى که غروب کرد آفتاب.

دوم احیا آن شب به نماز و دعا و استغفار و سؤال از حق تعالى و بیتوته در مسجد.

سوم آنکه بخواند در عقب نماز مغرب و عشا و نماز صبح و عقب نماز عید الله اکبر الله اکبر لا اله الا الله و الله اکبر الله اکبر و لله الحمد الحمد لله على ما هدانا و له الشکر على ما اولانا.

چهارم آنکه چون نماز مغرب و نافله آن را خواند دستها را بسوى آسمان بلند کند و بگوید یا ذا المن و الطول یا ذا الجود یا مصطفی محمد و ناصره صل على محمد و آل محمد و اغفر لی کل ذنب احصیته و هو عندک فی کتاب مبین پس به سجده برود و صد مرتبه در سجده بگوید اتوب الى الله پس هر حاجت که دارد از حق تعالى بخواهد که ان شاء الله تعالى بر آورده خواهد شد و در روایت‏ شیخ است که: بعد از نماز مغرب به سجده رود و بگوید یا ذا الحول یا ذا الطول یا مصطفیا محمدا و ناصره صل على محمد و آل محمد و اغفر لی کل ذنب اذنبته و نسیته انا و هو عندک فی کتاب مبین پس بگو صد مرتبه اتوب الى الله.

پنجم زیارت کند امام حسین علیه السلام را که فضیلت‏ بسیار دارد و زیارت مخصوصه این شب در باب زیارات بیاید ان شاء الله.

ششم ده مرتبه بگوید ذکر یا دائم الفضل را که در اعمال شب جمعه گذشت.

هفتم بجا آورد ده رکعت نمازى که در شب آخر ماه رمضان گذشت.

ادامه مطلب...

باسمه تعالی

جز خوانی روزهای بیست پنجم وبیست وششم وبیست وهفتم ماه مبارک رمضان

مکان مسجد جامع بازار حسن آباد

مجریان :دارالقرآن صادق آل محمد ص .بسیج حوزه پنج امام محمد باقر ع