ماه شعبان برای انسان به سوی خدا یکی از ماههای سال است و برای آن جایگاه بزرگ و پر فضیلتی در احادیث و روایات اسلامی از سوی پیشوایان دینی گزارش شده است.

زیرا اولاً شخصیت های بزرگ و ارزشمند که از ستارگان آسمان ولایت و امامت به شمار می آیند در ماه شعبان دیده به جهان گشوده اند مانند ولادت با سعادت حضرت اباعبداللّه الحسین (ع) که در روز سوم ماه شعبان اتفاق افتاده و نیز در روز چهارم این ماه ولادت با سعادت حضرت ابوالفضلع رخ داده، در روز پنجم آن ولادت حضرت سجادع می باشد همچنین در پانزده شعبان ولادت پر برکت قطب عالم امکان حضرت ولی اللّه الأعظم مهدی موعود اتفاق افتاده است که خداوند به وسیله او به هر مظلومی از اولیاء و انبیاء و اصفیاء خویش از زمانی که پدر ما آدمع به زمین آمده، وعده نصرت فرموده و وعده داده که زمین را پس از آنکه از ظلم و ستم و بی عدالتی پر شده، از عدل و داد پر کند.ثانیاً علاوه بر موارد ذکر شده طبق برخی روایات نیمه این ماه شب قدر به شمار آمده که پیشوایان دینی به احیاء و شب زنده داری آن سفارش و تأکید کرده اند. ثالثاً ماه شعبان ماه بسیار شریفی بوده و منسوب به پیامبر اکرمص است.

فضیلت ماه شعبان از نگاه احادیث و روایات

رسول خدا (ص) فرمودند: رجب شهر اللّه و شعبان شهری و رمضان شهر امّتی1 رجب ماه خدا و شعبان ماه من و رمضان ماه امت من است. همچنین فرمودند: شعبان شهری رحم اللّه من أعاننی علی شهری2 شعبان ماه من است خدا بیامرزد کسی که مرا به ماه من اعانت کند. و نیز در حدیثی دیگر پیامبر می فرماید: ماه شعبان ماهی است که اعمال انسانها بالا می رود در حالیکه مردم از آن غفلت می کنند.3 همینطور از امام علیع گزارش شده که فرمودند: ماه شعبان ماه رسول خدص است.4

روزه داری در ماه شعبان

پیامبر می فرمایند: شعبان ماه من است هر کس یک روز از این ماه را روزه بدارد بهشت بر او واجب می شود، و در برخی احادیث از شعبان به سید و سرور ماهها تعبیر شده است.5

در روایتی از حضرت صادق(ع) گزارش شده که هنگامی ماه شعبان فرا می رسید، پدرم امام سجادع اصحاب و یاران خود را جمع می کرد و چنین می فرمود:ای اصحاب من، می دانید این چه ماهی است؟ این ماه شعبان است و حضرت رسول ص می فرمود:

شعبان ماه من است پس روزه بدارید برای دوستی و محبت پیامبر خود و برای تقرّب و نزدیک شدن به پروردگار، به حق آن خدایی که جان علی بن الحسین به دست قدرت اوست، سوگند یاد می کنم که از پدرم حسین بن علیع شنیدم که او نیز از پدرش امیرالمؤمنینع شنیده است که می فرماید: هر کس روزه بدارد ماه شعبان را برای محبّت پیامبرص و تقرّب به سوی خدا، خدا او را دوست دارد و او را به کرامت و بزرگواری خود در قیامت نزدیک گرداند و بهشت را بر او واجب نماید.

از صفوان جمال روایت شده که می گفت امام صادق(ع) به من فرمود وادار کن کسانی را که در اطراف تو هستند به روزه ماه شعبان. گفتم فدایتان شوم. مگر در فضیلت آن چیزی می بینید فرمودند: بلی به درستیکه رسول خدص هرگاه می دید هلال ماه شعبان را، امر می فرمود به منادی که در مدینه ندا می کرد: ای اهل مدینه من از جانب خداوند به سوی شما مبعوث شدم آگه باشید که شعبان ماه من است. پس خدا رحمت کند کسی را که مرا بر ماه من یاری کند یعنی روزه بدارد.6

ادامه مطلب...

او امیر مؤمنان، سرور اوصیا و به فرمان خدا و تصریح پیامبراکرم صلی الله علیه و آله، نخستین جانشین رسول خداست. خداوند در قرآن کریم، به صراحت از عصمت و پیراستگی آن بزرگ مرد سخن گفته است.

امام علی علیه السلام، از کودکی در دامان رسول خدا صلی الله علیه و آله پرورش یافت و از سرچشمه زلال هدایتش بهره مند شد. او شاگردی وفادار و برادری پاک سرشت برای رسول خدا صلی الله علیه و آله و نخستین کسی بود که به پیامبر اسلام ایمان آورد و با او نماز خواند. آن حضرت، صادقانه در راه پروردگار خویش فداکاری کرد و در راه پیشبرد رسالت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، از خود جان فشانی نشان داد. حضرت علی علیه السلام، تجسم کامل حق بود؛ بی آنکه ذره ای پا از آن فراتر نهد یا به قدر سر مویی از مسیر آن خارج شود.

ضرار بن ضجرة کنانی، در مجلس معاویه به گونه ای ویژگی های امام علی علیه السلام را بیان کرد که معاویه و حاضران را به گریه انداخت. ضرار گفت: «به خدا سوگند! [علی] مردی بسیار دوراندیش و نیرومند بود. گفتارش جداکننده حق از باطل و قلمش عین دادگری بود. علم و دانش از پیرامونش می جوشید و حکمت برین با زبان او سخن می گفت. از دنیا و زرق و برق هایش متنفر و با تاریکی و وحشت شب، مأنوس بود. از بیم خدا بسیار اشک می ریخت و عمیق می اندیشید. دوست داشت لباس ارزان قیمت بپوشد و غذای ساده تناول کند. او در میان ما مثل خود ما بود. هرگاه به حضورش شرفیاب می شدیم، ما را به خود نزدیک می کرد و هر زمان از آن حضرت پرسشی داشتیم، به ما پاسخ می داد. هرگاه او را دعوت می کردیم، نزدمان می آمد و هرگاه می خواستیم از او کسب خبر کنیم، ما را در جریان امر قرار می داد.

به دین داران احترام می گذاشت و تهی دستان را به خود نزدیک می کرد. زورمندان در حکومت او، امید رسیدن به مقصد باطل را نداشتند و افراد ضعیف، از عدل و دادش ناامید نمی شدند».1

1. سید منذر حکیم با همکاری عدی غریباوی، پیشوایان هدایت 3 امیرمؤمنان، حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام )، ترجمه: عباس جلالی، ص 19.

ادامه مطلب...

حدیث

«حَلاوَةُ الآخِرَةِ تُذْهِبُ مَضافَتُهُ شَقاءَ الدُّنیا؛ شیرینی آخرت، بدبختی دنیا را از بین می برد».1

«همانا دوستان خدا کسانی هستند که باطن دنیا را می بینند؛ هنگامی که مردم فقط به ظاهر آن می نگرند و به آینده می پردازند؛ آنگاه که مردم به امور زودگذر دنیا مشغول هستند».2

«اِنَّک اِنْ أحْسَنْتَ فَنَفْسُک تُکرِمُ، وَاِلَیها تُحْسنُ؛ به راستی اگر نیکی کنی، خود را اکرام و به خود نیکی کرده ای».3

«اُسْتُرْ خِلَلَ خَلْقِک بِحُلْمِک؛ عیب های اخلاقی ات را با بردباری بپوشان».4

«سه چیز بنده را به خشنودی خدا می رساند: آمرزش طلبیدن بسیار، فروتنی و صدقه دادن زیاد».5

ادامه مطلب...