حدیث

«حَلاوَةُ الآخِرَةِ تُذْهِبُ مَضافَتُهُ شَقاءَ الدُّنیا؛ شیرینی آخرت، بدبختی دنیا را از بین می برد».1

«همانا دوستان خدا کسانی هستند که باطن دنیا را می بینند؛ هنگامی که مردم فقط به ظاهر آن می نگرند و به آینده می پردازند؛ آنگاه که مردم به امور زودگذر دنیا مشغول هستند».2

«اِنَّک اِنْ أحْسَنْتَ فَنَفْسُک تُکرِمُ، وَاِلَیها تُحْسنُ؛ به راستی اگر نیکی کنی، خود را اکرام و به خود نیکی کرده ای».3

«اُسْتُرْ خِلَلَ خَلْقِک بِحُلْمِک؛ عیب های اخلاقی ات را با بردباری بپوشان».4

«سه چیز بنده را به خشنودی خدا می رساند: آمرزش طلبیدن بسیار، فروتنی و صدقه دادن زیاد».5

«مِنَ الْمُرُوَّةِ أنْ تَقْصِدَ فَلا تُسْرِفَ و تَعِدَ فَلا تُخْلفَ؛ [نشانه] مردانگی آن است که میانه رو باشی و اسراف نکنی و قول بدهی و به آن پایبند باشی».6

«شرُّ النّاسِ مَنْ لایقْبِلُ الْعُذْرَ وَلاَیقْبِلَُ الذَّنْبَ؛ بدترین مردم کسی است که پوزش را نمی پذیرد و از گناه در نمی گذرد».7

«اَسْعَدُ النّاسِ مَنْ عَرَفَ فَضْلَنا وَتَقَرَّبَ اِلَی اللهِ بِنا وَاَخْلَصَ حُبَّنا وَعَمِلَ بِما اِلَیه نَدَبْنا وَ انْتَهَی عَمّا عَنْهُ نَهْینا، فَداک مِنّا، وَهُوَ فی دارِ الْمُقامَةِ مَعَنا؛ خوشبخت ترین مردم کسی است که برتری و فضیلت ما را بشناسد و به کمک ما به پیشگاه الهی تقرب جوید، در دوستی با ما بی ریا باشد و به آنچه او را دستور داده ایم، عمل کند و از آنچه نهی کرده ایم، دوری کند. چنین کسی از ماست و در سرای جاوید با ما خواهد بود».8

«اَلْمُؤْمِنُ دائِمُ الذِّکرِ، کثیرُ الفِکرِ، عَلَی النَّعْماءِ شاکرٌ وَفِی الْبَلاءِ صابِرٌ؛ مؤمن، همواره به یاد خداست، بسیار می اندیشد، بر نعمت های الهی سپاس گزار و در گرفتاری ها صبور است».9

«هرگاه صلاح و شایستگی بر روزگار و اهلش حاکم شد، اگر شخصی به دیگری گمان بد ببرد، متهم کرده است و هنگامی که فساد و تباهی بر زمان و اهلش چیره شده باشد، اگر کسی به دیگری خوش گمان باشد، خود را فریب داده است».10

 یک جرعه آفتاب

 حکمت هایی از نهج البلاغه

حکمت 10: «با مردم آن گونه معاشرت کنید که اگر مُردید، بر شما اشک ریزند و اگر زنده ماندید، با اشتیاق به سوی شما آیند».

حکمت 14: «کسی که نزدیکانش او را واگذارند، بیگانه او را می پذیرد».

حکمت 24: «از کفاره گناهان، به فریاد مردم رسیدن و آرام کردن مصیبت دیدگان است».

حکمت 27: «با درد خود بساز، چندان که با تو سازگار است».

حکمت 28: «برترین زهد، پنهان داشتن زهد است».

حکمت 30: «هشدار! هشدار! [خداوند] چنان پرده پوشی کرده که پنداری تو را بخشیده است!»

حکمت 32: «نیکوکار از کار نیک، بهتر و بدکار از کار بد، بدتر است».

حکمت 39: «عمل مستحب، اگر به واجب زیان رساند، انسان را به خدا نزدیک نمی کند».

حکمت 46: «گناهی که تو را پشیمان کند، بهتر از کار نیکی است که تو را به خودپسندی وادارد».

حکمت 48: «پیروزی در دوراندیشی و دوراندیشی، در به کارگیری صحیح اندیشه و اندیشه صحیح، به رازداری است».

حکمت 50: «دل های مردم گریزان است. به کسی رو می آورند که خوش رویی کند».

حکمت 58: «ثروت، ریشه شهوات است».

حکمت 59: «آن که تو را هشدار داد، چون کسی است که به تو مژده داد».

حکمت 68: «عفت ورزیدن، زینت فقر و شکرگزاری، زینت بی نیازی است».

حکمت 70: «نادان را یا تندرو یا کندرو می بینی».

حکمت 71: «چون عقل کامل گردد، سخن اندک می شود».

حکمت 74: «انسان با هر نفَسی که می کشد، قدمی به سوی مرگ می رود».

حکمت 106: «مردم برای اصلاح دنیا، چیزی از دین را ترک نمی کنند؛ جز آنکه خدا آنان را به چیزی زیان بارتر دچار خواهد کرد».

حکمت 121: «چقدر فاصله میان دو عمل دور است: عملی که لذتش می رود و کیفر آن می ماند و عملی که رنج آن می گذرد و پاداش آن ماندگار است».

حکمت 188: «هرکس با حق درآویزد، نابود می شود».

حکمت 225: «شگفتا که حسودان از تندرستی خود غافل مانده اند!»

حکمت 305: «غیرتمند، هرگز زنا نمی کند».

حکمت 309: «از گمان مؤمنان بترسید که خدا حق را بر زبان آنان قرار داده است».

حکمت 313: «در قرآن، اخبار گذشتگان و آیندگان و احکام مورد نیاز زندگی تان وجود دارد».

حکمت 345: «دست نیافتن به گناه، نوعی عصمت است».

حکمت 376: «حق، سنگین، ولی گواراست و باطل، سبک، ولی کشنده است».

حکمت 410: «پرهیزکاری، در رأس همه ارزش های اخلاقی است».

حکمت 461: «غیبت کردن، کوشش ناتوان است».

حکمت 462: «چه بسا کسانی که با ستایش دیگران فریب خوردند».

حکمت 463: «دنیا برای رسیدن به آخرت آفریده شد، نه برای رسیدن به خود».

حکمت 471: «آنجا که باید سخن گفت، خاموشی سودی ندارد و آنجا که باید خاموش ماند، سخن گفتن خیری نخواهد داشت».

حکمت 477: «سخت ترینِ گناهان، گناهی است که گناهکار آن را سبک شمارد».

حکمت 479: «بدترینْ دوست آن است که برای او به رنج و زحمت افتی».

حکمت 480: «وقتی مؤمن برادرش را به خشم آوَرد، به یقین از او جدا شده است».